محققان ایتالیایی با ابداع یک روش شیمیایی برای دستکاری نانولوله‌های کربنی با استفاده از شبکه‌ای از پیوندهای هیدروژنی، توانستند منجر به تولید مواد زیستی جدید شوند.
دستکاری شیمیایی نانولوله‌های کربنی
محققان ایتالیایی با ابداع یک روش شیمیایی برای دستکاری نانولوله‌های کربنی با
استفاده از شبکه‌ای از پیوندهای هیدروژنی، توانستند منجر به تولید مواد زیستی جدید
شوند.
در حالت عادی جدا کردن و دستکاری آن دسته از نانولوله‌های کربنی که به‌صورت توده‌های
متراکم درآمده‌اند، مشکل است؛ ولی نانولوله‌های کربنی می‌توانند از طریق برهم‌کنش‌های
بین مولکولی به‌صورت ساختارهای مختلف خودآرایی کنند.
برای این منظور، محققان دانشگاه Trieste از دو واکنش برای افزودن اجزایی از DNA به
نام تیمین به سطح نانولوله‌های کربنی استفاده کردند. این واحدهای تیمینی که دارای
پیوندهای گیرنده‌ی C=O و دهنده‌ی N-H هستند، می‌توانند منجر به تشکیل پیوندهای
هیدروژنی قوی شوند. ایجاد این اجزای آلی که قادر به تشکیل پیوند هیدروژنی هستند،
دستکاری و آرایش نانولوله‌ها را آسان می‌کند.
این اولین نمونه از معماری مبتنی بر
نانولوله‌های کربنی است که به‌راستی به‌وسیله‌ی شناسایی مولکولی
غیرکووالانسی کنترل شده و می‌تواند کاربردهای مفیدی را در ساخت تجهیزات
الکترونیکی کوچک داشته باشد. از این روش می‌توان در تولید ذرات پراکنده در
محلول‌های قطبی غیرپروتونی استفاده کرد.
عامل‌دار کردن نانولوله‌ها با مولکول‌های زیستی منجر به مواد زیستی می‌شود
که قابلیت ارتجاعی و سازگاری بیشتری را دارند. کشت سلول‌ها بر روی آرایه‌های
نانولوله‌ای نیز می‌تواند به تولید قطعاتی برای مهندسی بافت، اعضای عصبی و
استخوان‌های مصنوعی بینجامد.
