رهاسازی کنترل‌شده دارو با نانوذرات مغناطیسی

برای رهاسازی کنترل‌شده‌ دارو در داخل بدن روش‌‌های معدودی وجود دارد. ولی تاکنون، هیچکدام از این روش‌ها نتوانسته ‌است به طور قابل اعتمادی تمام کارهای مورد نیاز را انجام دهد. محققانی از بیمارستان کودکان بوستون با ترکیب مغناطیس و فناوری‌نانو توانسته‌اند راه حلی ابداع کنند.

برای رهاسازی کنترل‌شده‌ دارو در داخل بدن روش‌‌های معدودی از جمله کاشت یک چشمه
گرمایی یا کاشت یک تراشه الکترونیکی، وجود دارد. ولی تاکنون، هیچکدام از این روش‌ها
نتوانسته ‌است به طور قابل اعتمادی تمام کارهای مورد نیاز را که شامل قطع و وصل
مکرر دارورسانی، تحویل مقدار مناسب دارو و تنظیم آن بر اساس نیاز بیمار می‌شوند، را
انجام دهد. اکنون محققانی از بیمارستان کودکان بوستون با ترکیب مغناطیس و فناوری‌نانو
توانسته‌اند راه حلی ابداع کنند.

این محققان یک افزاره کوچک قابل کاشتی ساخته‌اند که دارای قطری کمتر از یک سانتیمتر
است و می‌تواند دارو را در

غشاء مهندسی‌شده خاصی که در آن نانوذرات مغناطیسی اکسید آهن جاسازی شده‌اند،
کپسوله کند.

اعمال یک میدان مغناطیسی متناوب خارجی باعث گرم‌شدن نانوذرات و در نتیجه
گرم‌شدن ژل موجود در غشا و تخریب موقتی آن می‌گردد. این تخریب باعث گشوده‌شدن
دریچه‌ها می‌شود و دارو اجازه ورود به بدن را پیدا کند. هنگامی که میدان
مغناطیس خارجی قطع گردد، غشاء سردشده و ژل داخل آن منبسط می‌شود و درنتیجه
دریچه‌ها بسته‌شده و تحویل دارو متوقف می‌گردد.

با تنظیم مدت زمان روشن‌بودن میدان مغناطیسی خارجی میتوان مقدار داروی
رهاشده را به خوبی کنترل کرد. آهنگ تحویل دارو در طول چندین بار آزمایش
کاملا پایدار و یکنواخت بوده‌است. آزمایش‌ها نشان می‌دهند که کلید تحویل
دارو میتواند فقط با ۱ الی ۲ دقیقه تأخیر قبل از رهاسازی دارو وصل شود و با
۵ الی ۱۰ تأخیر قطع گردد. غشاءها در تست‌های کشش و فشار پایداری مکانیکی
خوبی داشته‌اند که نشان‌دهنده دوام آنها می‌باشد و هیچگونه خاصیت سمی برای
سلول ندارند زیرا توسط سیستم ایمنی مربوط به موش طرد نشده‌اند. این غشاءها
تا ۴۵ روز توانسته‌اند خاصیت خود را در بدن حفظ کنند.

این غشاءها تنها با دماهای بالاتر از دمای معمولی فعال می‌شوند بنابراین
گرمای حاصل از تب بیمار یا التهاب موضعی باعث فعالیت آنها نخواهد شد.

نتایج این تحقیق در مجله‌ی Nano Letters منتشر شده‌است.