دو نوع نانوماده ی جدیدی که توسط محققان موسسه پلی تکنیک رنسلار توسعه داده‌شده بودند، در ۱۶ نوامبر همراه با فضاپیمای آتلانتیس به مدار زمین فرستاده شدند. در این طرح، عملکرد این نانوکامپوزیت‌های جدید در مدار زمین بررسی می‌شود.
فناوری نانو در فضا
دو نوع نانوماده ی جدیدی که توسط محققان موسسه پلی تکنیک رنسلار توسعه داده‌شده
بودند، در ۱۶ نوامبر همراه با فضاپیمای آتلانتیس به مدار زمین فرستاده شدند. در این
طرح، عملکرد این نانوکامپوزیت‌های جدید در مدار زمین بررسی می‌شود. فضاپیمای
آتلانتیس این نمونه‌ها را تا ایستگاه فضایی بین‌المللی حمل می‌کند. سپس این مواد
روی پوسته‌ی بیرونی این ایستگاه فضایی نصب می‌شوند و در معرض خطرات موجود در فضا
قرار داده می‌شوند.
اولین نانوماده‌ی جدید یک نانوکامپوزیت کم‌اصطکاک و مقاوم در برابر سایش است، که در
نتیجه مخلوط کردن نانوذرات آلومینا با پلی‌تترافلوئوراتیلن(PTFE)، ساخته شده‌است.
نام تجاری این پلیمر تفلون است. این محققان نانوذرات مختلفِ روکش‌داده‌شده با
فلوئور را به تفلون مرسوم اضافه کردند. مقادیر کمی از این نانوذرات سبب می‌شود که
میزان سایش این پلیمر تا چهار درجه بزرگی کاهش یابد، بدون اینکه بر ضریب اصطکاک آن
تأثیرگذار باشد. نتیجه نهایی یک تفلون قوی‌تر و بادوام‌تر است که تقریباً لغزندگی و
عدم چسبندگی آن همانند تفلون اصلاح‌نشده است.
مزیت این نانوکامپوزیت این است که تفلون می‌تواند قبل از سائیده‌شدن روی یک سطح فقط
برای چندین کیلومتر سُر بخورد، ولی این نانوکامپوزیت می‌تواند قبل از سائیده‌شدن
روی یک سطح برای بیش از ۱۰۰ هزار کیلومتر سر بخورد. تفلون اغلب برای روکش‌دهی سطح
قسمت‌های متحرک در افزاره‌های مختلف، استفاده می‌شود. اصطکاک کم‌سطح این قسمت‌های
متحرک، باعث می‌شود که انرژی کمی برای حرکت دادن آنها لازم باشد.
دومین نانوماده‌ی جدید که قرار است عملکردش در فضا تست شود، یک نانوکامپوزیت پلیمری
رسانا است. در مدت زمان مسافرت فضایی ایستگاه فضایی بین‌المللی در مدار زمین، فرصت
مناسبی بوجود می‌آیدکه بتوان رسانایی پلیمرهای بلوری مایع و پلی‌آمیدایمید
تقویت‌شده با نانولوله‌های کربنی، را به‌عنوان تابعی از قرارگیری در معرض فضا،
بررسی کرد.
