شناسایی سرطان دهان با نانوزیست تراشه‌

مطابق گزارش دانشگاه رایس، پس از این با یک برس کشیدن ساده روی زبان یا دیواره‌ی درونی دهان می‌توان سرطان دهان را به‌راحتی شناسایی کرد. احتمال شناسایی بیماری در این روش بسیار بیشتر از روش‌های مخرب پیشین مانند نمونه‌برداری است.

مطابق گزارش دانشگاه رایس، پس از این با یک برس کشیدن ساده روی زبان یا دیواره‌ی
درونی دهان می‌توان سرطان دهان را به‌راحتی شناسایی کرد. احتمال شناسایی بیماری در
این روش بسیار بیشتر از روش‌های مخرب پیشین مانند نمونه‌برداری است. نتایج تست‌های
انجام‌شده‌ی محققان دانشگاه رایس بر روی نانوزیست تراشه، نشان می‌دهد که این تراشه
مشکل بیماران دارای سلول‌های سرطانی یا مستعد سرطانی شدن را با حساسیت ۹۷ درصد و
دقت ۹۳ درصد بیشتر از روش‌های قدیمی شناسایی می‌کند.

نتایج تحقیقات، جان مک‌دویت که در Cancer Prevention Research به چاپ رسیده، نشان
می‌دهد که تراشه‌ی آنها نسبت به روش‌های رایج، سریع‌تر و دقیق‌تر سرطان‌های دهان را
شناسایی می‌کند. سالانه بیش از ۳۰۰ هزار نفر در جهان و ۳۵ هزار نفر در آمریکا از
سرطان دهان رنج می‌برند. شانس ۵ سال زنده ماندن برای آنها تنها ۶۰ درصد است؛ اما
اگر این بیماری زود تشخیص داده شود این شانس تا ۹۰ درصد افزایش می‌یابد.

یکی از کلید‌های اصلی پروژه این است که روش غیر مخربی ارائه شده است که می‌تواند
نتایج کاملاً مشابه با روش‌های پاتولوژی داشته باشد. این تراشه می‌تواند سلول‌های
مستعد سرطانی شدن را از میان ۹۵ درصد سلول‌های که سرطانی نخواهند شد، تشخیص دهد.
علاوه ‌بر این، فرایند تشخیص از چند روز به ۱۵ دقیقه کاهش می‌یابد. بر خلاف مشکلات
موجود در روش‌هایی نظیر نمونه‌برداری که بسیار دردناک است، در این روش تنها کشیدن
چیزی شبیه یک مسواک روی زبان یا دیواره‌ی دهان لازم است تا فرایند شناسایی انجام
گردد.

مک‌دویت معتقد است به‌دلیل نبود ابزار مناسب، هم‌اکنون جامعه‌ی پزشکی و علمی با
چالشی بزرگ در برابر این بیماری روبه‌رو هستند. بیشتر موارد شناسایی این بیماری بر
عهده‌ی دندانپزشکان است که نهایت منجر به نمونه‌برداری که فرایندی دردناک است، می‌شود.
این پروژه به دنبال مسیر آسان وکم‌دردتر برای شناسایی این بیماری است.

نانوزیست تراشه، ادوات نیمه‌هادی‌ای هستند که قادرند عوامل بیماری‌زا را به دام
انداخته، شناسایی و آنالیز کنند. دانشمندان امیدوارند که توسعه‌ی این نانوزیست
تراشه به جایی برسد که بتوان تراشه‌های ارزان‌تر را به تولید رساند و آنها را به
بازار عرضه کرد.

این تراشه باید قادر باشد پزشکان را زمانی که یک سلول غیر نرمال به‌سوی سرطانی شدن
می‌رود، آگاه کند. در این صورت شناسایی در مرحله‌ی اول انجام می‌شود؛ در حالی که هم‌اکنون
شناسایی در مرحله‌ی سوم انجام می‌شود که شانس زنده ماندن در این مرحله بسیار اندک
است.