مدلی برای تجاری سازی تحقیقات فناوری نانو

دانشگاه هایی مانند کمبریج و استنفورد برای تجاری سازی یافته های تحقیقاتی خود در حوزه فناوری نانو از دو راهبرد زیر استفاده می کنند..

دانشگاه هایی مانند کمبریج و استنفورد برای تجاری سازی یافته های تحقیقاتی خود در
حوزه فناوری نانو از دو راهبرد زیر استفاده می کنند:

۱٫ تشویق توسعه شرکت های زایشی؛

۲٫ خروج جمعی مهندسان از شرکت مادر و توسعه یک شرکت جدید.

همچنین بسیاری از دانشگاه ها، برای فروش یا اعطای حق لیسانس مالکیت معنوی خود
فرایندهای مختلفی را توسعه داده اند، اما روش آنها چندان کارآمد نبوده و منابع
زیادی از آنها تلف شده است. دلایل این امر عبارتند از:

• دسترسی به مالکیت معنوی تنها برای دانشگاهیان ممکن است؛ و

• نهادهای انتقال فناوری به وسیله افرادی مدیریت می شوند که با ماهیت کسب و کارها و
مباحث کارآفرینی آشنایی ندارند.

راهکار جایگزین برای مدل شرکت زایشی کلاسیک، سیستم تراوش (Leak-Out system) است که
بر اساس آن یک کارآفرین داخلی یا خارجی می تواند برای خلق و توسعه فناوری نانو در
بازار، از تسهیلات و منابع مالی دانشگاهی استفاده کند.

مدل تراوش، مزایای زیادی برای کارآفرینان و دانشگاه ها دارد که برخی از آنها
عبارتند از:

• ارائه قابلیت های کسب و کاری به دانشگاه ها؛ معمولا نهادهای دانشگاهی فاقد چنین
قابلیت هایی هستند؛

• کاهش ریسک مالی برای سازمان هایی که به دنبال ریسک پذیری در توسعه کسب و کارها
هستند؛ و

• کاهش هزینه ی دانشگاه ها از طریق سرمایه گذاری بر روی کارآفرینان واقعی و افزایش
نسبت توسعه ی کسب و کارهای موفق.

سیستم تراوش نه تنها بر سرمایه گذاری خطرپذیر بلکه بر قابلیت های فردی افراد نیز
اتکا دارد. این امر از دلایل موفقیت سیستم تراوش در تجاری سازی فناوری نانو محسوب
می شود.