|
طلا چیزی نیست که وقتی درباره درمان سرطان فکر می‌کنید، به ذهن شما بیاید. اما
محققان اُهایو چگونگی استفاده از این عنصر فلزی در نجات انسان‌ها را بررسی می‌کنند.
مایکل کارلسون، دانشجوی دکترای شیمی و بیوشیمی دانشگاه اُهایو نحوه استفاده از
نانوذرات طلای گرم شده توسط نور لیزر را در کشتن سلول‌های سرطانی بدخیم مطالعه
می‌کند.
در سال ۲۰۰۵ محققان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی و موسسه فناوری جرجیا دریافتند که
نانوذرات طلا می‌توانند خود را به سلول‌های سرطانی چسبانده و آنقدر گرما جذب
نمایند که این سلول‌ها را بکشند. این ذرات همچنین می‌توانند با استفاده از
تصویربرداری‌های رایانه‌ای در اتاق عمل به جراحان در تشخیص تومورها کمک کرده و
در نتیجه آنها بتوانند به بافت‌های سرطانی حمله کرده و آنها را از بدن خارج
نمایند.
کارلسون و استاد راهنمای وی، پروفسور هوگ ریچاردسون در حال انجام مطالعات
بیشتری هستند تا دریابند چگونه ذرات نسبتاً غیرسمی طلا با تومورها مبارزه می‌کنند.
آنها امیدوارند اطلاعات بیشتری برای توسعه یک روش درمانی برای سرطان جمع‌آوری
نمایند.
کارلسون توضیح می‌دهد: «روش‌های درمانی موجود مثل شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی
بسیار مخرب بوده و به بیمار آسیب می‌رسانند. هدف نهایی کار ما استفاده موفق از
نانوذرات طلا در کشتن بی‌ضرر تومورهای سرطانی است».
ریچاردسون و همکارانش از سال ۲۰۰۵ گرم کردن نانوذرات طلا را مطالعه کرده‌اند.
او بیش از ۱۱ مقاله علمی درباره واکنش‌های شیمیایی در نانوذرات فلزی منتشر کرده
است.
در مطالعات جدیدی که کارلسون و ریچاردسون انجام داده‌اند، گرم شدن نانوذرات طلا
را از طریق جذب نور لیزر بررسی نموده‌اند. این مطالعه به دانشمندان دیگر کمک
خواهد کرد تا از اتفاقات روی داده قبل از کشته شدن سلول های سرطانی آگاهی یابند.
کارلسون می‌گوید: «روشن است که سلول‌ها گرم می‌شوند، اما ما می‌خواهیم بدانیم
آنها چگونه می‌میرند؛ اینکه به سادگی گرم شده و از بین می‌روند، یا اینکه ذوب
می‌شوند و یا اینکه حباب‌هایی درون آنها تشکیل شده و آنها را منفجر می‌کند.
شاید هم اتفاق کاملاً متفاوتی می‌افتد».
تاکنون دانشمندان دریافته‌اند که لیزر این امکان را فراهم می‌کند که نانوذرات
طلا تا ۱۰ برابر نقطه جوش آب گرم شوند. مطالعات کارلسون همچنین نشان می‌دهد که
تغییر دمای نانوساختارهای طلا مستقل از انرژی اعمال شده به این ذرات به یک
حدآستانه می‌رسد که می‌تواند نشان‌دهنده تشکیل میکروحباب باشد.
کارلسون که زمانی علاقه‌مند به رشته پزشکی بوده است، می‌گوید: «اگر بتوانید به
جای کمک به یک نفر، مکانیسمی توسعه دهید که به تمام بیماران سرطانی کمک کنید،
کار بزرگی انجام داده‌اید».
|
