استفاده از نانوذرات برای انهدام تومورها

دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا توانستند با کمک نانوذرات سیلیکای متخلل و دارورسانی هدف‌مند، تومورهای سرطانی در موش‌ها را منهدم کنند.

کاربرد فناوری نانو در زمینه دارورسانی در
سال‌های اخیر مورد توجه قرار گرفته است. در تحقیقات سرطان، فناوری نانو
امید تازه‌ای را برای دارورسانی هدفمند به سلول‌های سرطانی ایجاد کرده است.
 
شکل فوق نمای پشتی یک موش که تجمع نانوذرات تزریق شده به تومور را بعد از گذشت ۴
ساعت از زمان تزریق وریدی نشان می دهد. بخش روش مکان تومور را نشان می دهد.
 
 این نوع روش درمانی پیشرفتی در روش
شیمی درمانی رایج محسوب می‌شود که در روش مرسوم دارو ضدسرطان به‌صورت عمومی
در بدن توزیع می‌شود که سبب می‌گردد دارو علاوه بر حمله به سلول‌های سرطانی
به سلول‌های سالم بدن نیز آسیب رسانده و مسبب ایجاد عوارض جانبی بسیاری شود.

با انجام مطالعات وسیع بر روی موش‌ها، دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا توانسته‌اند
تا یک گام به این هدف نزدیک‌تر شوند. در مقاله منتشر شده در ۸ جولای در
مجله Small، محققان موسسه نانوسیستم‌های دانشگاه کالیفرنیا و مرکز سرطان
جانسون ثابت کردند که نانوذرات سیلیکا مش دار(MSNs) – ذرات بسیار کوچک با
هزاران سوراخ – می‌توانند در محیط آزمایشگاه، داروهای شیمی درمانی را ذخیره
و به سلول‌های سرطانی موش‌ها تحویل دهند.

محققان همچنین نشان دادند که MSNs می‌توانند پس از تزریق در تومورها جمع
شده و نانوذرات پس از تحویل داورهای شیمی درمانی از بدن دفع شوند.

در این مطالعه، محققان دریافتند که MSNs در جریان خون حرکت می‌کند و پس از
گذشته زمان در تومورها جمع می‌شود. لذا بر اساس گفته محققان، می‌توان از
آنها برای حمل دارو به تومورها استفاده کرد.

درمان موش ها با کمک حمل کمپتوتسین توسط MSNs به تومورها سبب جمع شدگی
تومورهای حاوی MSNs ‌شد. در پایان دوره درمان، تومور موش‌ها اساسا از بین
رفت و سمیت طولانی مدت MSNs برای موش ها قابل اغماض بود. موش‌های دارای
سرطان سینه در این مطالعه شرکت داده شدند اما محققان اخیرا به نتایج مشابهی
برای موش‌های مبتلا به سرطان کبد دست یافته‌اند.

تامانوآ می گوید: نتایج مطالعه ما برای اولین بار نشان داد که MSNs برای
حمل داروی ضدسرطان مناسب است و به شکلی بارز در انهدام تومور نقش دارد. لو
بیان می‌دارد که دو ویژگی بارز این نانوذرات با اهمیت است، یکی توانایی
آنها در تجمع در تومورها و دیگر اینکه بیشتر نانوذراتی که به موش‌ها تزریق
شدند از طریق ادرار و مدفوع ظرف چهار روز از بدن دفع شدند. نتایج دیگر این
تحقیق نیز بسیار جالب است و بیان می‌کند که MSNs سمیت پایینی در آزمایشات
زیست سازگاری داشته است.

محققان در مرکز نانوماشین برای تحویل هدفمند و بسته به تقاضا MSNs را به‌گونه
ای تغییر دادند که نانوذرات بتوانند با نانوماشین ها تجهیز شوند. برای مثال،
نانودریچه‌هایی به آنها در محل درب سوراخ‌ها متصل می‌شود تا آزادسازی
داروهای ضدسرطان را کنترل کنند. علاوه بر این، داخل حفرات به‌گونه‌ای تغییر
داده شدند که داروهای ضدسرطان در هنگام آزاد سازی نور کمی ایجاد کنند.

زینک می گوید: می توانیم هم خود ذرات و هم اتصالات به نانوذرات را به
روش‌های مختلفی تغییر دهیم که سبب می‌شود تا این ماده برای ماشین‌های حمل
دارو مناسب باشند.

این تیم تحقیق هم اکنون در حال برنامه ریزی برای تحقیق آینده است که در آن
MSNs در سیستم‌های مدل حیوانی تست می شود تا امنیت استفاده از MSNs کاملا
بررسی شود.

تامانوآ بیان می‌دارد که قبل رسیدن MSNs به کاربرد کلینیکی لازم است تا در
خصوص دوزهای عملی داروهای ضدسرطان که کافی و مناسب باشند تحقیق شود.

این تحقیق با حمایت موسسات ملی بهداشت و بنیاد ملی علوم انجام شد. علاوه بر
این، NanoPacific Holdings Inc در بخش انجام آزمایشات حیوانی از این تحقیق
حمایت کرد.