ردیابی مولکول‌های واردشونده به سلول با نقاط کوانتومی

این پژوهشگران نقاط کوانتومی را با علامت‌هایی که برای وروددهنده‌ها (Importin)
قابل تشخیص است، پوشاندند. آنها با استفاده از یک تکنیک میکروسکوپی که به
آنها اجازه دیدن برش‌های نازک، تخت و مرئی از سلول‌های زنده را می‌داد،
توانستند صدها نقطه منفردی که در اطراف NPC تجمع کرده‌اند و بعضاً به آن
وارد و یا از آن طرد ‌شده‌اند، را مشاهده کنند. آنها داده‌های ویدئویی از
حرکت ۸۴۹ نقطه کوانتومی با دقت نانومتری ضبط کرده و حرکت آنها را ردگیری
نمودند.

مسیرهای ماکارونی- شکل نقاط کوانتومی که هرکدام بر روی دیگری افتاده است،
نشان داد که این ذرات در سه دسته قرار می‌گیرند: “ناکام‌های سریع”، که
اندکی محبوس شده ولی خیلی زود پس زده می‌گردند، “ناکام‌های کند”، که قبل از
پس زده شدن اندکی در داخل منفذ سرگردان هستند و پیچ و تاب می‌خورند، “کامیاب‌ها”
که مسیر مشابهی مانند “ناکام‌های کند” طی می‌کند ولی در نهایت اجازه ورود
پیدا می‌کنند.

این پژوهشگران از مشاهده مسیرهای نامنظم و پرپیچ و تاب به این نتیجه رسیدند
که نقاط کوانتومی به جای داشتن یک حرکت انتقالی فعال، دارای یک حرکت پخشی
تصادفی هستند. افزودن مقادیر بیشتری وروددهنده (ایمپورتین)‌ به پوشش نقاط
کوانتومی می‌توانست زمان عبور را کوتاه کند. این بدان معناست که وروددهنده‌ها
حلالیت بسته‌های ورودی را در NPC بیشتر می‌کنند و مانع از چسبیدن آن به
دیواره‌های داخلی می‌گردند.

این محققان نتایج خود را در مجله‌ی Nature منتشر کرده‌اند.