محققان از میدان‌های مغناطیسی یکنواخت برای پیش راندن نانوذرات حاوی آهن به استنت‌های فلزی در رگ‌های خونی آسیب‌دیده استفاده کردند. این نانوذرات دارویی را که حمل می‌کنند به این رگ‌ها رسانده و از بسته شدن رگ در این نقاط جلوگیری می‌نمایند.
نانوذرات مغناطیسی و درمان گرفتگی رگ‌های قلب
محققان از میدان‌های مغناطیسی یکنواخت برای پیش راندن نانوذرات حاوی آهن به استنت‌های فلزی در رگ‌های خونی آسیب‌دیده استفاده کردند. این نانوذرات دارویی را که حمل می‌کنند به این رگ‌ها رسانده و از بسته شدن رگ در این نقاط جلوگیری می‌نمایند. در این روش دُز پایین‌تری استفاده شده و نتایج به دست‌آمده بهتر از نتایج حاصل از درمان با استنت غیرمغناطیسی بود.
این آزمایش که در محیط کاشت سلولی و همچنین روی موش‌ها انجام شده است، آخرین مطالعه از سری بررسی‌هایی است که در بیمارستان کودکان فیلادلفیا برای اثبات کارایی نانوذرات هدایت‌شده مغناطیسی در رسانش انواع مختلفی از مولکول‌ها به بدن صورت گرفته است.
این روش یک سامانه رسانش جدید را به فناوری موجود استنت‌های catheter-deployed می‌افزاید. این استنت‌ها چارچوب‌های فلزی باریکی هستند که رگ‌هایی را که دچار گرفتگی موضعی شده‌اند، باز نگه می‌دارند و به‌‌طور معمول در بیماران قلبی مورد استفاده قرار می‌گیرد. روی این استنت‌ها به‌‌طور معمول داروهای ضدتکثیری همچون پاکلیتکسل نشانده می‌شود تا از رشد سلول‌های ماهیچه‌ای نرم و بسته شدن استنت جلوگیری شود.
با این حال استنت‌های فعلی حامل دارو محدودیت‌هایی دارند. آنها دارای دُز ثابتی از دارو هستند که تنها برای یک بار رهایش مناسب است. در بیشتر بیماران مسدود شدن مجدد اتفاق می‌افتد. این فناوری جدید امکانات جدیدی را برای استنت‌ها فراهم می‌آورد، زیرا هدفگیری مغناطیسی امکان استفاده از دُز بالاتر دارو، ارسال مجدد دارو در صورت بروز دوباره مشکل، و استفاده از داروهای مختلف برای درمان رگ خونی با استفاده از یک استنت را ایجاد می‌کند.
این گروه تحقیقاتی به رهبری دکتر رابرت لوی نانوذراتی به قطر ۲۹۰ نانومتر از یک پلیمر زیست‌تخریب‌پذیر اشباع شده با اکسید آهن تولید کردند. آنها ابتدا استنت ساخته شده از فولاد ضدزنگ را درون سرخرگ اصلی موش‌های زنده وارد کردند. پس از تزریق نانوذرات حامل داروی پاکلیتکسل، به‌‌مدت ۵ دقیقه در اطراف هر موش یک میدان مغناطیسی ثابت ایجاد کردند. این میدان مغناطیسی که شبیه میدان مورد استفاده در MRI با شدت یک دهم آن است، موجب می‌شود که هم نانوذرات و هم استنت فلزی مغناطیسی شده و نانوذرات به سوی استنت و بافت‌های سرخرگی اطراف آن حرکت کنند.
این محققان نانوذرات و استنت‌ها را درون بدن دو گروه از موش‌ها وارد کردند؛ گروه اول در معرض میدان مغناطیسی قرار گرفت، ولی به گروه دوم که گروه کنترل بود، هیچ میدان مغناطیسی اعمال نشد. پنج روز پس از دریافت نانوذرات مغناطیسی، تجمع این نانوذرات در استنت موش‌هایی که تحت میدان مغناطیسی قرار گرفته بودند، ۴ تا ۱۰ برابر بیشتر از موش‌های گروه کنترل بود.
استفاده از میدان مغناطیسی برای تجمع دارو در نقاط مورد نظر یک اثر طولانی‌مدت نیز داشت. محققان دریافتند که چهارده روز پس از اعمال میدان مغناطیسی و تزریق یک بار از نانوذرات حامل دارو، انسداد مجدد کمتری در موش‌های تحت درمان نسبت به موش‌های گروه کنترل مشاهده می‌شود.
جزئیات این تحقیق در Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.
