محققان چینی وآمریکایی متوجه شده‌اند که نانولوله‌های کربنی تزریق‌شده داخل بدن موش‌های مؤنث سبب صدماتی می‌شوند، اما این صدمات قابل ترمیم می‌باشند و هیچ تأثیری روی باروری ندارند. این کار روی بحثِ در حال رشد اثرات سمیت نانولوله‌های کربنی و توان بالقوه‌شان برای کاربردهای زیست‌پزشکی از قبیل استفاده بعنوان وسائل نقلیه جهت دارورسانی، تأثیر بسزایی خواهد گذاشت.
نانولوله‌ها هیچ خطری برای باروری ندارند
محققان چینی وآمریکایی متوجه شده‌اند که
نانولوله‌های کربنی تزریق‌شده داخل بدن موش‌های مؤنث سبب صدماتی می‌شوند،
اما این صدمات قابل ترمیم می‌باشند و هیچ تأثیری روی باروری ندارند. این
کار روی بحثِ در حال رشد اثرات سمیت نانولوله‌های کربنی و توان بالقوه‌شان
برای کاربردهای زیست‌پزشکی از قبیل استفاده بعنوان وسائل نقلیه جهت
دارورسانی، تأثیر بسزایی خواهد گذاشت.
بینگ یان در بیمارستان تحقیقاتی بچه‌های
جود در ممفیس تنسی و همکارانش در چین اثرات سمیت نانولوله‌های کربنی را روی
سیستم تناسلی موش‌های مؤنث بررسی کرده‌اند. این گروه طی یک دوره‌ی ۱۳ روزه
۵ دوز از نانولوله‌های کربنی چندجداره قابل‌حل در آب، به درون بدن موش‌ها
تزریق کرد. بعد از ۲۴ ساعت نانولوله‌ها در تست‌ها نمایان شدند. بعد از ۱۵
روز این نانولوله‌ها سبب آسیب بافتی و فشار اکسایشی شدند؛ اما بعد از ۶۰ و
۹۰ روز، این صدمات بدون مشاهده هرگونه اثرات روی سطوح هورمونی، سلامتی
اسپرم، یا باروری ترمیم شدند.
یان می‌گوید: ما اثرات نانووله‌های کربنی روی سلامتی سیستم تناسلی موش‌های
مؤنث را در سطوح مولکولی، سلولی، اندامی و حیوانی آشکار کردیم و اصلی برای
تعریف یک دوز بی‌خطر برای استفاده نانولوله کربنی در انسان‌ها، ارائه کردیم.
کار ما راه را برای توسعه ایمن کاربردهای پزشکی بی‌شمار نانولوله‌های کربنی
بدون هیچ‌گونه خطری برای باروری، تسهیل می‌کند.
کرزیستوف کوزیول، یک متخصص نانولوله‌ها در دانشگاه کمبریج، با این مطلب که
این کار نویدبخش است، موافق می‌باشد. او می‌گوید: نانولوله‌های کربنی برای
گستره‌ی وسیعی از کاربردهای زیست‌پزشکی و داروسازی توان بالقوه‌ای دارند.
بنابراین خطرات احتمالی آنها برای سلامت خیلی مهم است. این کار نشان می‌دهد
که نانولوله‌های کربنی اصلاح‌شده روی عملکرد اندام‌های سیستم تناسلی حیوانی
بر حسب تولید نرمال هورمون‌ها و اسپرم هیچ تأثیری ندارند.
البته یان می‌پذیرد که برای اطمینان کامل از بی‌خطری این نانومواد نیاز به
مطالعات بیشتری است، چرا که هنوز در زمینه اثرات احتمالی دوز‌های بالاتر و
دوره‌های تزریق طولانی‌مدت‌تر بر روی سیستم تناسلی نگرانی‌هایی وجود دارد.
او می‌گوید: چگونگی ارزیابی اثرات ترکیبی با دیگر آلاینده‌ها و فاکتورها و
چگونگی تحقق یک ارزیابی سریع‌تر از سمیت، چالش‌های پیش‌روی تحقیقات آینده
در این زمینه می‌باشند.
این محققان نتایج خود را در مجله‌ی Nature nanotechnology منتشر کرده‌اند.
