در سال‌های اخیر، مطالعات نشان داده‌اند که برای بسیاری از سرطان‌ها، درمان با داروهای ترکیبی بسیار موثرتر از داروهای منفرد می‌باشد. با اینحال، رساندن مقدار صحیح هر دارو به تومور معمولاً مشکل است. اکنون پژوهشگرانی از موسسه فناوری ماساچوست (MIT) نانوذره‌ای را ساخته‌اند که مقادیر دقیقی از دو یا چند دارو را به سلول‌های سرطانی پروستات تحویل می‌دهد. این پژوهشگران نانوذرات مذکور را برای تحویل سیسپلاتین و دوستاکسل ساماندهی کرده‌اند که دو داروی مرسوم در درمان انواع مختلفی از سرطان‌ها می‌باشند.
بهبود درمان سرطان با نانوذرات جدید
در سال‌های اخیر، مطالعات نشان داده‌اند که
برای بسیاری از سرطان‌ها، درمان با داروهای ترکیبی بسیار موثرتر از داروهای
منفرد می‌باشد. با اینحال، رساندن مقدار صحیح هر دارو به تومور معمولاً
مشکل است. اکنون پژوهشگرانی از موسسه فناوری ماساچوست (MIT) نانوذره‌ای را
ساخته‌اند که مقادیر دقیقی از دو یا چند دارو را به سلول‌های سرطانی
پروستات تحویل می‌دهد. این پژوهشگران نانوذرات مذکور را برای تحویل
سیسپلاتین و دوستاکسل ساماندهی کرده‌اند که دو داروی مرسوم در درمان انواع
مختلفی از سرطان‌ها می‌باشند.
با توجه به اظهار نظر این پژوهشگران،
نانوذرات مذکور می‌توانند در عین حالی که اثرات جانبی مشاهده شده از چنین
داروهایی را کم کنند، بهبود خوبی در تأثیر شیمی‌درمانی ایجاد نمایند. آنها
همچنین می‌توانند برای هدف‌گیری سایر سرطان‌ها غیر از پروستات به کار گرفته
شوند و یا حتی در دارورسانی سایر بیماری‌هایی که نیاز به داروهای ترکیبی
دارند، استفاده گردند.
این پژوهشگران برای ساخت این نانوذرات، راهبرد جدیدی بکار برده‌اند که به
آنها اجازه بکارگیری داروهایی با خواص فیزیکی بسیار متفاوت را می‌دهد. این
کار برای نانوذرات دارورسان قبلی غیرممکن بوده است. در نسل‌های قبلی
نانوذرات، مولکول‌های دارو در داخل یک پوشش پلیمری کپسوله می‌شدند. با
استفاده از آن نانوذرات، داروهای آب‌گریز، مانند دوستاکسل، و داروهای آب‌دوست،
مانند سیسپلاتین نمی‌توانستند همزمان حمل شوند. این اتفاق برای داروهایی با
بار الکتریکی متفاوت نیز رخ می‌دهد.
امید فرخزاد، رهبر این گروه تحقیقاتی، گفت: “با روش‌های قبلی، شما تنها
موقعی می‌توانستید این کار را انجام دهید که داروها از لحاظ شیمیایی و
فیزیکی مشابه باشند. با این روش شما می‌توانید از داروهایی استفاده کنید که
نسبتا متفاوت با همدیگر می‌باشند. “
با این روش جدید، که این پژوهشگران نام آن را “مخلوط دارو- پلیمر” گذاشته‌اند،
مولکول‌های دارو (مانند نگین‌های گردنبند) از واحدهای منفرد پلیمری آویزان
می‌شوند و سپس همه واحدها به شکل یک نانوذره آرایش می‌یابند. این کار به
این محققان اجازه می‌دهد که روی نسبت داروهای افزوده شده به نانوذره کنترل
دقیقی داشته باشند. آنها همچنین می‌توانند آهنگ آزادسازی دارو در داخل سلول
توموری را کنترل کنند.
این دانشمندان نتایج تحقیق خود را در مجله‌ی Proceedings of the National
Academy of Sciences منتشر کرده‌اند.
