پژوهشگران سوئیسی روش جدیدی برای گیراندازی نانواشیاء با استفاده از میدان‌های الکترواستاتیکی ابداع کرده‌اند. این افزاره به دانشمندان اجازه موشکافی مولکول‌های زیست‌شناختی را می‌دهد که بسیار کوچکتر از مولکول‌های قابل‌شناسایی توسط روش دام‌اندازی رایجی به نام – انبرک‌های اپتیکی – هستند.
تله الکترواستاتیکی برای گیراندازی نانوذرات
پژوهشگران سوئیسی روش جدیدی برای گیراندازی
نانواشیاء با استفاده از میدان‌های الکترواستاتیکی ابداع کرده‌اند. این
افزاره به دانشمندان اجازه موشکافی مولکول‌های زیست‌شناختی را می‌دهد که
بسیار کوچکتر از مولکول‌های قابل‌شناسایی توسط روش دام‌اندازی رایجی به
نام “انبرک‌های اپتیکی” هستند.
درحال حاضر، عمومی‌ترین تکنیک گیراندازی همان “انبرک اپتیکی” است که با
ساکن کردن ذرات با استفاده از باریکه‌های لیزری کار می‌کند. اما، از آنجایی
که این انبرک‌های اپتیکی در گیراندازی اجسامی که کوچکتر از طول موج نور
لیزر باشند، مشکل دارند؛ قابلیت آنها در استفاده برای اجسام زیر ۱۰۰
نانومتر از بین می‌رود.
هم‌اکنون گروهی از ETH زوریخ مکانیسم دیگری
برای گیراندازی ذرات ابداع کرده است که چنین محدودیت ندارد. این افزاره با
معلق کردن ذرات در یک میدان الکترواستاتیکی کار می‌کند که در آن قابلیت
گیرافتادن ذره به بار ذره وابسته است نه به اندازه آن. این افزاره در نیمرخ
دوبعدی دارای اندازه دو در چهار میلی‌متر مربع است و از دو تیغه شیشه‌ای
موازی که با یک لایه نازک سیال از هم جدا شده‌اند، تشکیل شده است. یکی از
این تیغه‌ها صاف است ولی دیگری دارای فرورفتگی‌های کوچکی بر روی سطح می‌باشد.
این سطوح شیشه‌ای در حین تماس با آب دارای بار منفی می‌شوند و چون بارهای
منفی همدیگر را دفع می‌کنند، هنگامی که یک جسم باردار منفی بین دو صفحه
قرار می‌گیرد نیروهای رانشی بزرگی از صفحه بالا و پایین دریافت می‌کند و به
همین خاطر در این شکاف “سرگردان” می‌ماند.
با اینحال، وقتی که ذره روی یک فرورفتگی می‌لغزد فشار کمتری را از دیواره‌ها
احساس می‌کند و همانجا باقی می‌ماند. مادهاوی کریشنان، یکی از این محققان،
می‌گوید: ” جسم مورد نظر همینکه به آنجا رسید، ساعت‌ها در آن فضا معلق می‌ماند
و زمان فراوانی برای مطالعه رفتارش در اختیار ما قرار می‌دهد. “
این پژوهشگران با گیراندازی انواع مختلفی از ذرات با قطرهای چند ده
نانومتری مانند نانوذرات طلا و دانه‌های پلیمری، افزاره خود را امتحان
کردند. این فناوری می‌تواند فرصت‌های زیادی برای علم زیست‌مولکولی مهیا کند
زیرا می‌تواند راهی برای دسته‌بندی پروتئین‌ها و مولکول‌های بزرگ با
استفاده از اعمال یک نیروی خارجی ارائه کند.
این دانشمندان نتایج کار خود را در مجله‌ی بسیار معتبر Nature منتشر کرده‌اند.
