محققان دانشگاه تبریز، به کمک الکترودهای اصلاح شده با نانوذرات نقره، موفق به اندازه‌گیری هیدرازین با هزینه‌ی کمتری شدند.
روشی نوین برای اندازه‌گیری هیدرازین
محققان دانشگاه تبریز، به کمک الکترودهای اصلاح شده با نانوذرات نقره، موفق به اندازه‌گیری هیدرازین با هزینه‌ی کمتری شدند.
گزارش‌های موجود از مسمومیت‌های حاد خوراکی با هیدرازین حاکی از آن است که خوردن حدود ۲۰ تا ۵۰ میلی‌لیتر هیدرازین می‌تواند مرگ‌آور باشد. سرطان‌زایی هیدرازین در جانوران آزمایشگاهی به اثبات رسیده‌است، ولی در مورد انسان، داده‌های کافی برای چنین ادعایی وجود ندارد. بدین ترتیب، اندازه‌گیری هیدرازین موضوع مهمی است که محققان تبریزی گام مهمی در این جهت برداشته‌اند.
دکتر میرقاسم حسینی، دانشیار دانشگاه تبریز، در گفتگو با بخش خبری سایت ستاد ویژه‌ی توسعه‌ی فناوری نانو با بیان این مطلب که «ارزان‌ترین، ساده‌ترین و در عین حال دقیق‌ترین روش برای اندازه‌گیری هیدرازین، روش‌های الکتروشیمیایی است»، افزود: «مشکل عمده در اندازه‌گیری هیدرازین با الکترودهای جامد، وجود تمایل نسبتا زیاد اکسیداسیون آن است. البته فلزاتی مانند طلا، پلاتین و نقره برای اکسایش آندی هیدرازین مناسب هستند اما به دلیل محدودیت‌های اقتصادی، استفاده از این فلزات در صنعت مقرون به صرفه نیست».
وی راه‌حل این مسئله را استفاده از «اصلاح‌گرهای سطح الکترود» دانست و اظهار داشت: «در این راستا، در پژوهش حاضر از فلز تیتانیم به عنوان زیرلایه استفاده شده‌است».
دکتر حسینی در ادامه اذعان داشت: «تیتانیم فلز فعالی است که به سرعت در هوای معمولی، اکسید می‌شود و لایه‌ای غیریکنواخت و چسبنده از اکسید تیتانیم روی سطح آن ایجاد می‌شود. بنابراین اولین مرحله، برداشتن این زیرلایه است که با استفاده از روش‌های مختلف، امکان‌پذیر است. بعد از حذف زیرلایه از روی سطح تیتانیم، به کمک روش الکتروپلیمریزاسیون، پوششی از پلی‌آنیلین و در ادامه نانوذرات نقره را روی این پوشش پلیمری ایجاد نمودیم و در نهایت، فعالیت الکتروکاتالیستی آن را در فرایند اکسیداسیون الکتروشیمیایی هیدرازین بررسی کردیم».
دانشیار دانشگاه تبریز نتیجه این پژوهش را، تهیه‌ی الکترودی با مساحت سطح زیاد، فعالیت الکتروکاتالیستی بالا و قیمت تمام شده پایین بیان کرد که در مقایسه با الکترود نقره، فعالیت الکتروکاتالیستی بیشتری دارد.
دکتر حسینی در پایان تاکید کرد: «در ادامه نیز سعی داریم که با بررسی زیرساخت‌های موجود در کشور، این کار را به مرحله‌ی تجاری‌سازی برسانیم. البته ناگفته نماند که حمایت سازمان‌های دخیل در این مسیر، لازم و ضروری است».
این پروژه با همکاری آقای محمدمحسن مومنی هامانه انجام شده و جزئیات آن در مجله‌ی J Mater Sci (جلد ۴۵، صفحات ۳۳۱۰- ۳۳۰۴، سال ۲۰۱۰) منتشر شده‌است.
