سنتز نانوالیاف اکسید روی با میانگین قطری بسیار کم

نانوالیاف اکسید روی با میانگین قطری بسیار کم به روش الکتروریسی در پژوهشگاه مواد و انرژی سنتز شد.

نانوالیاف اکسید روی با میانگین قطری بسیار کم به روش الکتروریسی در پژوهشگاه مواد
و انرژی سنتز شد.

مهندس علی‌محمد بازرگان، کارشناس ارشد رشته‌ی مهندسی مواد- نانومواد، در گفتگو با
بخش خبری سایت ستاد ویژه‌ی توسعه‌ی فناوری نانو، با بیان این مطلب که «توانستیم
نانوالیاف اکسید روی را با خصوصیات منحصر به فردی از جمله قطر کم با توزیع یکنواخت،
طول بسیار بلند و ساختار نانولیفی در هم تنیده به همراه سطح ویژه‌ی بالا سنتز کنیم»،
افزود: «این نانوساختار، ماده‌ای کارآمد برای استفاده در حسگرهای گازی و سلول‌های
فتوولتائیک است».

شایان ذکر است که این موفقیت با همکاری مهندس مریم اسماعیل‌پور گنجی، دکتر منصور
کیان‌پور راد و دکتر محمدعلی بهره‌ور در پژوهشگاه مواد و انرژی به دست آمده‌‌است و
نتایج آن در مجله‌ی Functional Materials Letters (جلد۳، صفحات ۱۴۵-۱۴۱، سال۲۰۱۰)
منتشر شده‌است.

مهندس بازرگان در رابطه با نحوه‌ی انجام این پژوهش گفت: «به طور کلی نانوالیاف
سرامیکی تولید شده به این روش که به وسیله‌ی پیش‌ماده‌های سرامیکی در حضور ماده‌ی
پلیمری ساخته می‌شوند نیازمند عملیاتی هستند تا جزء آلی تجزیه گردد و نانوالیاف
معدنی خالص بر جای ماند. بر همین اساس، ابتدا محلولی از پیش‌ماده‌ها تهیه و تحت
میدان الکتریکی قوی قرار داده شدند و الیاف کامپوزیتی به دست آمده، به‌منظور حذف
جزء آلی تحت عملیات حرارتی قرار گرفتند و در نهایت نانوالیاف اکسید روی برجای
ماندند».

وی افزود: «در فرآیند الکتروریسی، عوامل متعددی مانند پارامترهای فرآیندی و
پارامترهای محلولی بر ریخت و ابعاد الیاف نهایی موثر هستند. پس از دستیابی به
پارامترهای بهینه با کمک بررسی خواص ساختاری و ریخت‌شناسی، آزمون‌هایی به هدف
مطالعه ترکیب فازی و شیمیایی محصول صورت گرفت و در ادامه خواص فیزیکی و نوری
نانوساختار تهیه شده به دقت مورد مطالعه قرار گرفت».

گفتنی است که نانوساختار اکسید روی به دلیل دارا بودن ویژگی دوگانه‌ی نیمه‌رسانایی
و پیزوالکتریسیته از امتیاز ویژه‌ای برخوردار است. این نانوساختار به‌دلیل بی‌خطر
بودن می‌تواند در کاربردهای نوینی از جمله حسگرها و پیل‌‌های خورشیدی فعال شده با
رنگ و ابزارهای نشر آبی/ ماوراء بنفش مورد استفاده قرار گیرد. از طرف دیگر ناتوانی
در تولید اقتصادی نانوساختارها در مقیاس وسیع و به‌طور همزمان نیاز به کنترل دقیق
اندازه، کاربردهای این دسته از مواد را تا اندازه‌ای محدود کرده‌است. روش
الکتروریسی بسیاری از این محدودیت‌ها را برطرف نموده و به سرعت به یکی از قابل
قبول‌ترین روش‌ها به منظور تهیه‌ی نانوساختارهایی با نسبت طول به قطر بالا تبدیل
شده‌است.