دانشمندان در سوئد با کمک آئروژل‌های نانومتخلخل، پلاستر باکیفیتی ساخته‌اند که میزان عایق‌بندی گرمایی را سه برابر بهتر از پلاستر مرسوم افزایش می‌دهد. این ماده جدید یک روش ظریف برای نوسازی بناهای تاریخی جهت صرفه‌جویی انرژی بدون تغییر دادن ظاهرشان ارائه می‌کند.
پلاستر عایق باکیفیت با کمک فناوری‌نانو
دانشمندان در سوئد با کمک آئروژل‌های
نانومتخلخل، پلاستر باکیفیتی ساخته‌اند که میزان عایق‌بندی گرمایی را سه
برابر بهتر از پلاستر مرسوم افزایش می‌دهد. این ماده جدید یک روش ظریف برای
نوسازی بناهای تاریخی جهت صرفه‌جویی انرژی بدون تغییر دادن ظاهرشان ارائه
می‌کند.
آنهایی که مشغول نوسازی بناهای تاریخی می‌باشند، همواره با این چالش مواجه
هستند که چگونه میزان عایق‌بندی گرمایی ساختمان‌های قدیمی را بطور مؤثری به
طریقی بهبود بدهند که ظرافت‌های آنها تحت تأثیر قرار نگیرند. تاکنون هیچ
روش قابل دسترسی ابداع نشده است که برای این مشکل راه‌حلی ارائه کند که از
نظر فنی قابل‌قبول باشد، بدون اینکه تغییر قابل‌توجهی در ظاهر بنای تاریخی
ایجاد کند.
اکنون محققان از آزمایشگاه فناوری‌های
ساختمان در Empa در همکاری با یک سازنده پیشروی مواد ساختمانی، یک پلاستر
عایق گرمایی باکیفیت مبتنی بر آئروژل نانومتخلخل ساخته‌اند که سال آینده
تست‌های میدانی مورد نیاز را طی خواهد کرد و انتظار می‌رود که تا سال ۲۰۱۳
از نظر تجاری قابل دسترسی باشد. این پلاستر جدید بخاطر اینکه اساسش معدنی
است، هم از نظر نوری و هم از نظر کاربردی بسیار مشابه با مواد اصلی سازنده
بناهای تاریخی می‌باشد و این خاصیت آن را برای استفاده روی سطوح داخلی و
خارجی بناهای قدیمی ایده‌آل کرده است.
نکته کلیدی این پلاستر عایق گرمایی جدید، استفاده از ماده‌ای بنام آئروژل
است. این ماده دارای خلل و فرج نانواندازه است و حاوی ۹۰ تا ۹۸ درصد هوا می‌باشد.
این خلل و فرج‌های ریز، این آئروژل را تبدیل به یک ماده عالی برای استفاده
در پلاسترهای عایق گرمایی کرده است. استفاده از این آئروژل نانومتخلخل باعث
شده است که ضریب هدایت حرارتی این پلاستر جدید به کمتر از ۳۰ میلی‌وات بر
مترکلوین برسد که حدود دو تا سه برابر کمتر از ضریب هدایت حرارتی پلاستر می‌باشد.
مزیت دیگر این پلاستر جدید این است که بطور همزمان هم خاصیت آب‌گریزی دارد
و هم برای بخار آب نفوذپذیر می‌باشد. این محصول جدید در مقایسه با
پلاسترهای مرسوم بطور قابل‌توجهی قابلیت تنفس بهتری دارد و در همان زمان
سطحش نیز مرطوب نمی‌شود. توماس استاهل، یکی از این محققان، می‌گوید که
ساختار نانومتخلخل این آئروژل پلاسر جدید ما برای مولکول‌های آب قابل نفوذ
است اما برای قطرات آب ماکروسکوپی، این خلل و فرج نانواندازه بسیار ریز می‌باشند.
