محققان آمریکایی می‌گویند می‌توان از میکروسیالات برای به‌دام انداختن کمپلکس یک تک‌رشته DNA با یک آنزیم در شرایط طبیعی آن بهره برده و بدن آنکه نیاز به تثبیت آنزیم یا DNA باشد، این ترکیب را به صورت بلادرنگ آنالیز کرد.
به دام انداختن و کشیدن DNA
محققان آمریکایی می‌گویند می‌توان از میکروسیالات برای به‌دام انداختن کمپلکس یک تک‌رشته DNA با یک آنزیم در شرایط طبیعی آن بهره برده و بدن آنکه نیاز به تثبیت آنزیم یا DNA باشد، این ترکیب را به صورت بلادرنگ آنالیز کرد.
گروهی از آنزیم‌ها به‌نام آنزیم‌های محدود کننده (restriction enzymes)) برای شکستن DNA در نقاط خاصی به‌نام نقاط تشخیص به‌کار رفته و آنها را به ابزارهای مفیدی برای کاربردهای بیوشیمیایی تبدیل می‌کنند. برای درک چگونگی تشخیص و شکستن، آنزیم یا DNA را باید روی یک اسلاید شیشه‌ای تثبیت کرد، اما این کار ممکن است ویژگی‌های آنها را تغییر داده و یا آنالیز محصولات را مشکل سازد. سوزان مولر و ویلین زو در دانشگاه کالیفرنیا یک آنزیم محدود کننده را به DNA متصل کرده و سپس آن را از یک سامانه میکروسیالی عبور دادند. پس از به دام افتادن کمپلکس تولید شده، آن را به‌سمت بیرون کشیدند. افزودن Mg2+ آنزیم را فعال کرده و موجب شکسته شدن DNA می‌شود و بدین ترتیب می‌توان محصولات تولید شده را آنالیز کرد. ران لارسون، متخصص مهندسی شیمی در دانشگاه میشیگان آمریکا می‌گوید: «در این کار به شکلی زیرکانه از میکروسیالات برای به دام انداختن و کشیدن مولکول‌های تک‌رشته‌ای DNA بدون اینکه با سطوح تماسی داشته باشند، استفاده شده است. این روش مزایایی زیادی دارد که از جمله آنها می‌توان به امکان جمع‌آوری محصولات تولید شده برای مطالعه بیشتر آنها اشاره کرد».
مولر می‌گوید این روش اطلاعاتی درباره چگونگی عملکرد آنزیم‌های محدودکننده و تعیین مکانیسم عملکرد آنها در اختیار محققان قرار می‌دهد؛ با درک این مکانیسم می‌توان مطالعات زیادی درباره برهمکنش میان DNA و پروتئین‌ها انجام داد. دوری از نسبت دادن ویژگی‌های میانگین به محدوده‌ای از مولکول‌های DNA در گذشته مشکل بوده است، اما اکنون با انجام مطالعات تک‌مولکولی چنین امری امکان‌پذیر شده است.
بنابرگفته مولر مزیت اصلی این کار این است که نیازی به مهار یا تغییر این کمپلکس نیست که این قابلیت آن را نسبت به روش‌های قبلی که از آنزیم‌های نشان‌دار بهره می‌بردند، ساده‌تر می‌سازد. او می‌افزاید: «ما توانستیم فرایند شکستن DNA را به صورت بلادرنگ در سطح تک‌مولکولی پیگیری نماییم». وی می‌گوید دقت تعیین نقاط تشخیص روی DNA قابل مقایسه با روش‌های تک‌مولکولی دیگر و حتی بهتر از آنها بود.
جزئیات این تحقیق در مجله Lab Chip منتشر خواهد شد.
