مهندسان زیستی دانشگاه دوک نه تنها راهی برای عبور دادن مولکولهای جاسوس از غشای
سلولی یافته و آنها را وارد سلول نمودهاند، بلکه توانستهاند این جاسوسهای
مولکولی را وارد مرکز فرماندهی سلول یعنی هسته نموده و با استفاده از آنها اطلاعات
مهمی از هسته سلول دریافت کرده و یا چیزهایی به داخل هسته ارسال نمایند.
این جاسوسهای مولکولی از یک نانوذره پوشیده شده داخل یک پروتئین که از ویروس HIV
گرفته شده است، ساخته میشوند. این پروتئین توانایی غیرعادی در نفوذ به درون سلولها
دارد.
برای اینکه این نانوجاسوسها بتوانند کار خود را به خوبی انجام دهند، نه تنها باید
از اولین سد دفاعی یعنی غشای سلولی عبور کنند، بلکه باید قابلیت وارد شدن به درون
هسته را نیز داشته باشند. هدف نهایی این است که بتوان تغییرات ظریف ژنتیکی را که میتوانند
موجب ایجاد بیماریهایی همچون سرطان شوند، در مراحل اولیه تشخیص داد. این یافتهها
همچنین نشان میدهند که چگونه میتوان داروها و مولکولهای دیگر را بهطور مستقیم
وارد هسته کرد.
مولی گرِگاس دانشجوی تحصیلات تکمیلی دانشکده مهندسی دانشگاه دوک میگوید: «این روش
جدیدِ وارد شدن بهدرون هسته سلول و گزارش نمودن اتفاقاتی که در آنجا میافتد،
مزایایی نسبت به روشهای فعلی دارد. توانایی وارد کردن این نانوذرات به هسته سلول و
جمعآوری اطلاعات از آنها با استفاده از نور میتواند کاربردهایی در زمینه درمان
انتخابی بیماریها داشته باشد. این ابزار همچنین میتواند به دانشمندان علوم پایه
که بهدنبال درک بهتر اتفاقات درون هسته هستند، کمک کند».
این محققان ذرات کوچک نقره را با پروتئین کوچکی که از ویروس HIV استخراج کرده بودند،
ترکیب کردند. نقره فلزی است که توسط سلولهای بدن پس زده نمیشود و توانایی بالایی
در انعکاس نور دارد. پروتئین استخراج شده نیز بهنحوی بود که توانایی HIV در ورود
به درون هسته را داشت، اما نمیتوانست سیستم ژنتیکی سلول را در اختیار گرفته و موجب
ایجاد بیماری شود.
گرگاس توضیح میدهد: «این ترکیب از مزیت کوچک بودن نانوذرات و قابلیت راهنمایی
پروتیئن HIV به طور همزمان بهرهمند است. زمانی که نانوذره را وارد هسته سلول
نماییم، انتخابهای زیادی برای ما ایجاد میشود. به عنوان مثال میتوانیم مولکولهایی
را وارد هسته سلول نموده و و تأثیر آنها روی هسته را بررسی کنیم».
جزئیات این کار در چندین مقاله آمده است که آخرین مقاله که حاوی اطلاعات مربوط به
کل کار است، به صورت آنلاین در مجله Nanomedicine منتشر شده است.
|