تسریع درمان جراحت‌های شدید با نانوذرات

پژوهشگران بیمارستان عمومی ماساچوست (MGH) سامانه جدیدی برای تحویل فاکتورهای رشد به مجروحیت‌های شدید مانند زخم‌های ناشی از فشار و زخم پای دیابتی ابداع کرده‌اند. این گروه نانوکره‌هایی شامل فاکتور رشد کراتینوسیت (KGF)، پروتئینی که نقش مهمی در درمان جراحت دارد، ساخته است که با پپتیدهای شبه الاستین ترکیب شده‌اند. هنگامی که این نانوذرات در ژل فیبرین معلق شوند، می‌توانند منجر به درمان بهتر زخم‌های عمیق پوستی موش‌های دیابتی شوند.

پژوهشگران بیمارستان عمومی ماساچوست (MGH)
سامانه جدیدی برای تحویل فاکتورهای رشد به مجروحیت‌های شدید مانند زخم‌های
ناشی از فشار و زخم پای دیابتی ابداع کرده‌اند. این گروه نانوکره‌هایی شامل
فاکتور رشد کراتینوسیت (KGF)، پروتئینی که نقش مهمی در درمان جراحت دارد،
ساخته است که با پپتیدهای شبه الاستین ترکیب شده‌اند. هنگامی که این
نانوذرات در ژل فیبرین معلق شوند، می‌توانند منجر به درمان بهتر زخم‌های
عمیق پوستی موش‌های دیابتی شوند.
پیوش کوریا، یکی از این پژوهشگران، می‌گوید:
“کاملا شگفت‌انگیز است که چطور فقط یک دوز از این پروتئین ترکیب شده کافی
است که بتواند در عرض دو هفته ترمیم قابل‌ملاحظه‌ای در بافت ایجاد کند.
گزارش‌های قبلی پیشنهاد کرده بودند که KGF می‌تواند به درمان جراحت‌های
شدید کمک کند. ولی این فاکتور رشد در اکثر مطالعات به سطح زخم اعمال می‌شد
و دسترسی آن به بافت‌های عمیق‌تر محدود بود و به همین خاطر برای گرفتن
نتیجه مفید اعمال دارو باید تکرار می‌گردید. استفاده از مقادیر زیاد فاکتور
رشد باعث می‌شود که این درمان بسیار گران شود. ما با تحویل بسیار مؤثر KFG
به سراسر زخم برای تسریع ترمیم بافت توانسته‌ایم، این محدودیت‌ها را کنار
بزنیم”.

این پژوهشگران چگونگی ساخت یک پروتئین ترکیبی از بازترکیب KFG و پپتیدهای
شبه الاستین، که تشکیل دهندگان اصلی پوست و سایر بافت‌های اتصالی هستند، را
شرح داده‌اند.

تجربه‌های آزمایشگاهی نشان داد که این پروتئین ترکیبی خواص زخم – درمانی
مربوط به الاستین و KFG را دارد و در پاسخ به افزایش دمای محیط به طور
سریع، کارآمد و خودبه‌خود به شکل نانوذرات آرایش می‌یابد. هنگامی که این
نانوذرات به زخم‌های عمیق پوستی در موش‌های دیابتی ژنتیکی اعمال می‌شوند با
تسریع تشکیل بافت مخاطی سطحی و بافت اتصالی الیافی ضخیم، فرآیند درمان را
شتاب می‌دهند.

مارتین یارموش، یکی دیگر از این پژوهشگران، توضیح می‌دهد: “این فناوری
دارای پتانسیل زیادی است، زیرا این پروتئین ترکیبی هم می‌تواند بسادگی و با
قیمیت نسبتا کم ساخته شود، هم به آسانی تحت مدیریت قرار گیرد و هم اینکه
بمانند فاکتور رشد تنها خیلی زود ناپدید نمی‌شود. همچنین این فناوری یک سکو
برای تحویل هر فاکتور رشد یا ترکیب آنها تشکیل می‌دهد. می‌توان مدیریت
مخلوطی از نانوذرات، هرکدام با یک فاکتور متفاوت، یا یک مجموعه واحد از
نانوذرات با مخلوطی از پروتئین‌های ترکیبی بر روی هرکدام را تصور کرد”.

این پژوهشگران جزئیات نتایج پژوهش خود را در مجله‌ی Proceedings of the
National Academy of Sciences منتشر کرده‌اند.