محققان در دانشگاه واشنگتن نانوذراتی طراحی کرده‌اند که لخته‌های خون را پیدا می‌کنند و آنها را برای نوع جدیدی از فناوری پرتوی X مرئی می‌کنند. طبق گفته محققان مذکور این نانوذرات تشخیص این مطلب را آسان خواهند کرد که آیا شخصی که بخاطر درد سینه به بیمارستان آمده است، واقعاً دچار حمله قلبی شده است.
نانوذرات لخته‌های خون را قابل مشاهده می‌کنند
محققان در دانشگاه واشنگتن نانوذراتی طراحی کرده‌اند که لخته‌های خون را پیدا می‌کنند
و آنها را برای نوع جدیدی از فناوری پرتوی X مرئی می‌کنند. طبق گفته محققان مذکور
این نانوذرات تشخیص این مطلب را آسان خواهند کرد که آیا شخصی که بخاطر درد سینه به
بیمارستان آمده است، واقعاً دچار حمله قلبی شده است.
گریگوری لانزا، یکی از این محققان، می‌گوید: سالانه میلیون‌ها نفر به دلیل درد سینه
به بخش اورژانس می‌آیند. برای بعضی از آنها، ما می‌دانیم که این درد بخاطر قلب‌شان
نیست، اما برای اکثر آنها مطمئن نیستیم. در مواقعی که تردید وجود دارد، بیمار باید
آزمایش‌هایی انجام دهد که هزینه‌بر و زمان‌بر هستند.
این فناوری جدید می‌تواند در عرض چند ساعت مکان لخته خون را مشخص کند. نانوذرات این
محققان برای استفاده با نوع جدیدی از اسکنر CT که قابلیت نشان دادن فلزات به شکل
رنگ را دارد، طراحی شده‌اند. این فناوری جدید که CT طیفی نامیده می‌شود، طیف کامل
پرتوی X را برای تمایز اشیایی استفاده می‌شود که با یک اسکنر CT منظم که به شکل
سیاه و سفید است، قابل تمایز نیستند.
لانزا می‌گوید که آنها طیف پرتوی X را بررسی می‌کنند و این طیف مشخص می‌کند که چه
فلزی وجود دارد. این محققان از فلز بیسموت استفاده کرده‌اند. آنها نانوذره‌ای طراحی
کرده‌اند که حاوی مقدار کافی بیسموت است، بطوری که بوسیله اسکنر CT طیفی قابل
مشاهده است.
دیپانجان پان، یکی دیگر از این محققان می‌گوید: اما بیسموت یک فلز سنگین سمی است و
نمی‌توان آن را مستقیماً به بدن تزریق کرد.
در عوض این محققان از ترکیبی استفاده کردند که حاوی اتم‌های بیسموتی است که به
زنجیرهای اسید چرب متصل شده‌اند، بطوری که در بدن از آنها جدا نمی‌شوند. آنها سپس
این ترکیب را در یک ماده‌ی شوینده حل کرده و آنها در یک غشاء فسفولیپیدی کپسوله
کردند.
این گروه نشان داد که این نانوذرات در بدن موش تجزیه شده و ترکیب بیسموت مرکزی به
شکل بی‌خطر آزاد می‌شود. این ترکیب بیسموتی با اسکنر CT طیفی قابل مشاهد است. این
محققان در نهایت یک مولکول به این نانوذرات اضافه کردند که به پروتئین فیبرین متصل
می‌شود.
نتایج این تحقیق در مجله‌ی Angewandte Chemie, International Edition منتشر شده است.
