کامپیوترهای فوق سریع با کمک نانومیله‌های پلاسمونیک

سرعت پردازش و انتقال اطلاعات، در صورت استفاده از پرتوهای نور بجای سیگنال‌های
الکتریکی به شدت افزایش خواهد یافت. اما تاکنون این کار انجام نشده است،
زیرا چالشی که در این زمینه وجود دارد، این است پرتوهای نور در حین انتقال
در سرتاسر یک ماده با همدیگر برهم‌کنش ندارند.
 

در حقیقت این ماده مصنوعی این امکان را فراهم می‌کند که پرتوهای نور به طور
مؤثری برهم‌کنش داشته باشند و شدت را تغییر دهند و بنابراین اجازه می‌دهد
که پرتوی‌های نور اطلاعات را با سرعت‌های بسیار بالا مرتب کنند.

آناتولی زایاتس، یکی از این محققان، توضیح می‌دهد: اگر ما قادر شویم که
جریانی از نور را با همان روشی کنترل کنیم که جریانی از الکترون‌ها را در
تراشه‌های کامپیوتری کنترل می‌کنیم، می‌توانیم نسل جدیدی از ماشین‌های
پردازشگر داده بسازیم که قابلیت این را دارند که مقادیر بسیار زیادی از
اطلاعات را با سرعتی بسیار بیشتر از سرعت کامپیوترهای مدرن پردازش کنند.

او اضافه می‌کند: ماده جدیدی که ما ساخته‌ایم (اغلب متاماده نامیده می‌شود)،
را می‌توان در تراشه‌های موجود جهت بهبود عملکردشان یکپارچه کرد، یا برای
ساخت تراشه‌های تمام نوری استفاده کرد و بنابراین انقلابی در سرعت پردازش
داده ایجاد کرد. در حالی که هنوز چالش‌های زیادی وجود دارد که باید بر آنها
غلبه کرد، پیش‌بینی می‌کنیم که در آینده این فناوری پرسرعت را بتوان برای
مثال در کامپیوترهای شخصی، تلفن‌های همراه، خودروها و هواپیماها بکار برد.

این محققان جزئیات نتایج خود را در مجله‌ی Nature Nanotechnology منتشر
کرده‌اند.