بررسی میزان نشت نانومواد از نانوکامپوزیت‌ها

یک تیم تحقیقاتی در آلمان خبرهای خوشی درباره ایمنی نانومواد ارائه کرده است. آنها چهار ماده حاوی نانوذرات یا نانولوله‌ها را در معرض سند بلاست با سرعت بالا، سایش ملایم و پرتوهای فرابنفش قرار دادند و در نهایت دریافتند که به جز ذرات معمولی چیزی از این مواد زدوده نشده است.

یک تیم تحقیقاتی در آلمان خبرهای خوشی درباره ایمنی نانومواد ارائه کرده
است. آنها چهار ماده حاوی نانوذرات یا نانولوله‌ها را در معرض سند بلاست با
سرعت بالا، سایش ملایم و پرتوهای فرابنفش قرار دادند و در نهایت دریافتند
که به جز ذرات معمولی چیزی از این مواد زدوده نشده است. در واقع صرف نظر از
اینکه این مواد دارای نانوذرات باشند یا خیر، اگر موش‌های آزمایشی کنار این
مواد باشند تاثیر منفی روی آنها ندارد.

برای بررسی تاثیر نانومواد روی مصرف کننده، وندل ووهلبن، از گروه شیمیایی
مرکز BASF ، روی دو نوع ترموپلاستیک – پلی اکسی متیلن (POM) و پلی آمید- و
همچنین روی دو نوع سیمان حاوی نانوساختارها مطالعه کردند.

POM حاوی ۵ درصد وزنی نانولوله‌کربنی است که برای ایجاد خاصیت ضد استاتیک
به آن افزوده شده است. نانولوله‌های کربنی به میزان ۲ درصد در سیمان وجود
دارند که به آن خاصیت مقاوم بودن در برابر تابش با فرکانس بالا اعطا می‌کند.
پلی‌آمید دارای ۴ درصد ذرات دی اکسید سیلیکون است که استحکام آن را فزونی
می‌بخشد. نانوذرات هیدراته سیلیکات کلسیم در سیمان دوم موجب افزایش سرعت
سفت شدن آن می‌شود.

 
محققان پس از سندبلاست کردن این مواد،
هیچگونه رهاسازی نانوذرات را از آنها مشاهده نکردند. پژوهشگران این پروژه
گرد و غبار باقی مانده از این مواد را با روش‌های طیف سنجی، میکروسکوپی،
پراش لیزر، جداسازی با سانتریفیوژ مورد بررسی قرار دادند. نتایج نشان داد
که اندازه ذرات در غبارهای بدست آمده از پودرهای نمونه کنترل خیلی کوچکتر
نیستند.

در گام بعد، آنها یک وسیله چرخ‌دار را از روی این مواد عبور دادند تا
فرآیند سایش ملایم را شبیه سازی کنند. نتیجه این کار نیز مشابه سندبلاست
کردن بود. آندرو مینارد، از دانشگاه میشیگان آمریکا، معتقد است که چنین
نتایجی قابل انتظار است زیرا نانومواد به سختی به پلاستیک و سیمان
چسبیده‌اند. او می‌افزاید البته ما نمی‌توانیم چنین فرض کنیم که هیچگونه
نشت و رهاسازی اتفاق نمی‌افتد، بلکه باید مطالعه بیشتری انجام شود.

در ادامه، یک دوز مشخص از پرتوفرابنفش که معادل تابش ۹ ماه اشعه UV به POM
است، به این ماده ونانولوله‌های کربنی موجود در آن تابیده شد. نتایج نشان
داد که تفاوتی میان مواد حاوی نانومواد و مواد معمولی وجود ندارد.
محققان اثر زیستی پودرها را روی ریه موش‌ها تست کردند. برای این کار محلولی
از این پودرها به ریه ۴۸ موش تزریق شد. هیچگونه اثرسمی یا جهش ژنتیکی روی
موش‌ها مشاهده نشد.