گروهی از دانشمندان آمریکایی توانسته‌اند با استفاده از نانوذرات میان‌حفره‌ای سیلیکا (MSNPs) به‌عنوان حامل‌های دارویی، درصد ذرات حامل دارو را که به هدف مورد نظر رسیده و درون آن باقی می‌مانند، افزایش دهند.
تولید نانوذرات موثرتر برای رسانش هدفمند
استفاده از نانوذرات در رسانش داروهای ضدسرطان به تومورهای سرطانی می‌تواند تحول بزرگی در شیمی‌درمانی ایجاد کند، اما دانشمندان در مراحل اولیه اجرای این فناوری قرار دارند.
با وجودی که تولید این به اصطلاح «گلوله‌های جادویی» که می‌توانند به سلول‌های سرطانی آسیب برسانند اما اثری روی سلول‌های سالم ندارند، هدف اصلی این محققان است، اما واقعیت این است که بسیاری از این ذرات پیش از آنکه بتوانند به هدف خود برسند، توسط کبد و طحال از بدن دفع می‌شوند. همچنین بخش زیادی از داروی کپسوله شده در این نانوذرات می‌تواند قبل از رسیدن به تومور مورد نظر تجزیه شده و یا از این ذرات خارج شود.
حال دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا در لس‌آنجلس (UCLA) توانسته‌اند با استفاده از نانوذرات میان‌حفره‌ای سیلیکا (MSNPs) به‌عنوان حامل‌های دارویی، درصد ذرات حامل دارو را که به هدف مورد نظر رسیده و درون آن باقی می‌مانند، افزایش دهند.
دکتر آندره نل، استاد پزشکی این دانشگاه و یکی از محققان این کار می‌گوید استفاده از نانوذرات میان‌حفره‌ای سیلیکا امکان ایجاد طراحی‌های مختلف و همچنین سوار کردن چندین داروی متفاوت را برای درمان سرطان‌های مختلف ایجاد می‌کند.
چالش اصلی در بهبود رسانش دارو به تومورهای سرطانی ایجاد نانوحامل‌هایی است که بتوانند با استفاده از ویژگی‌هایی همچون نشتی بودن رگ‌های خونی اطراف تومور، به‌درون آن نفوذ پیدا کنند. برای رسیدن به این هدف نانوذرات باید اندازه ایده‌الی داشته باشند که بتوانند به‌طور موقت از دفع شدن توسط کبد وطحال در امان مانده و همچنین پیوند پایداری با مولکول‌های دارو برقرار نمایند.
راهکار طراحی دینامیک که توسط محققان UCLA به‌کار رفته است، شامل دستکاری اندازه و ویژگی‌های سطحی نانوذرات برای بهبود نفوذ آنها به درون تومور و رسانش محافظت‌شده است. بررسی‌های آنها نشان داده است که چگونه می‌توان با استفاده از یک فرایند طراحی تعاملی، نسل اول نانوذرات میان‌حفره‌ای سیلیکا را از نو طراحی کرده و رسانش دوگزوروبیسین را به تومور سرطانی در موش بهینه کرد.
این گروه تحققاتی توانستند با این کار میزان نفوذ نانوذرات به‌درون تومور سرطانی را تا حد زیادی افزایش دهند؛ حدود ۱۰ تا ۱۲ درصد از ذراتی که توسط تزریق وریدی به‌درون بدن موش وارد شدند، به محل تومور رسیدند. بنابر گفته این محققان در مقایسه با نانوذرات پلیمری که در بهترین حالت می‌توانند ۵/۳ تا ۱۰ درصد از داروی خود را به تومور برسانند، این نتایج بسیار امیدبخش هستند. به‌علاوه، با استفاده از این ذرات اثرات جانبی نامطلوبی همچون کم شدن وزن به میزان قابل توجهی کاهش یافت.
جزئیات این کار در مجله ACS Nano منتشر شده است.
