|
ابزارهای نانومقیاس خودآرا که برای حمل داروها و عوامل تصویربرداری بهدرون بدن
طراحی شدهاند، میتوانند از طریق بهبود انحلالپذیری داروها و انتشار آنها درون
بدن تحولی در عرصه پزشکی ایجاد نمایند. این ابزارها با فراهم کردن بستری برای ترکیب
عوامل هدفگیر و تصویربردار، علاوه بر ایجاد امکان عبور از موانع غشایی، ترکیب
داروها و عوامل تصویربرداری را ممکن میسازند.
محققان دانشگاه دوک و دانشگاه کالیفرنیایی جنوبی در گزارشی که در مجله TECHNOLOGY &
INNOVATION که نشریه متعلق به آکادمی ملی مخترعان است منتشر کردهاند، این
نانوابزارهای خودآرا را در فهرست انقلاب نانوپزشکی وارد نمودهاند.
این محققان در گزارش خود دوگروه از ابزارهای رسانش پزشکی نانومقیاس را معرفی
کردهاند که در حال حاضر برای انتقال داروها و عوامل تصویربرداری و عبور دادن آنها
از موانع غشایی در درون بدن مورد استفاده قرار میگیرند. بدون استفاده از این عوامل
امکان عبور داروها و عوامل تصویربرداری از این موانع وجود ندارد.
بنابر گفته این محققان بسیاری از فرایندهای زیستی بر ساختارهایی مبتنی هستند که
بسته به شرایط محیطی یا نیازهای زیستی خودآرایی کرده و یا از حالت آرایش یافته خارج
میشوند. این خودآراییهای طبیعی که در نانوپزشکی استفاده میشوند، متکی بر نیروهای
ضعیفی هستند که بهعنوان مثال در کپسیدهای ویروسی (viral capsids) یا پروتئینها
وجود دارند.
خودآراییهای مهندسی شده که در نانوپزشکی بهکار میروند، در پنج شکل ساختاری ظاهر
میشوند که نانوساختارهای مایسلی یکی از آنها هستند.
دکتر آشوتوش چیلکوتی از دانشگاه دوک و یکی از نویسندگان اصلی این گزارش میگوید:
«ما اخیراً راهکار جدیدی ابداع کردهایم که از مایسلهای خودآرایی کرده از
پلیپپتیدهای نوترکیب پس از اتصال دوگزوروبیسین (داروی ضدسرطان) برای رسانش این
دارو بهره میبرد».
بنابر گفته دکتر مککی یکی دیگر از نویسندگان این گزارش، پایداری مایسلها در
موفقیت یا شکست آنها بهعنوان سامانههای رسانش دارو اهمیت بسیار بالایی دارد. او
میگوید: «پایداری مایسلها از اجزای ترمودینامیکی و سینتیکی تشکیل میشود. تمام
عوامل موثر در پایداری مایسلها را میتوان در سطح ژنتیکی تنظیم کرد. بنابراین بر
این باوریم که به احتمال زیاد مایسلهای پلیپپتیدی که بهصورت ژنتیکی کدگذاری
شدهاند، نقش روزافزونی در طراحی نسل بعدی حاملهای دارویی نانومقیاس ایفا خواهند
کرد».
در این گزارش ویژگیهای ساختاری و فیزیوشیمیایی هر نوع از ساختارها بههمراه
کاربردهای بالقوه آنها مورد بحث قرار گرفته است.
|
