پژوهشگرانی از دانشکده پزشکی دانشگاه جان هاپکنیز تکنیکی را ابداع کرده‌‌اند که با استفاده از نانوذرات جدید، که می‌توانند به صورت انجمادی خشکانده شوند و تا سه ماه قبل از مصرف قابل نگهداری باشند، درمان ژنی را به سلول‌های سرطانی مغز تحویل دهد.
ژن درمانی سلول‌های سرطانی با کمک نانوذرات
پژوهشگرانی از دانشکده پزشکی دانشگاه جان هاپکنیز تکنیکی را ابداع کرده‌‌اند
که با استفاده از نانوذرات جدید، که می‌توانند به صورت انجمادی خشکانده
شوند و تا سه ماه قبل از مصرف قابل نگهداری باشند، درمان ژنی را به سلول‌های
سرطانی مغز تحویل دهد.
این ذرات خودپایدار ممکن است، نیاز به ژن‌درمانی با مداخله ویروسی که با
نگرانی‌های ایمنی همراه بوده است، را مرتفع کنند.
جوردن گرین، که استادیار مهندسی زیست‌پزشکی در جان هاپکینز است، می‌گوید: “خیلی
از روش‌های ژن‌درمانی غیرویروسی دارای بازدهی بسیار کم هستند. ژن‌درمانی که
براساس نانوذرات باشد، دارای این قابلیت است که ایمن‌تر و موثرتر از روش‌های
مرسوم شیمی‌درمانی برای درمان سرطان باشد. “
برای ساخت این نانوذرات، گروه گرین از مولکول‌های کوچک صنعتی شروع کرد و برای تولید
واکنش‌های شیمیایی که منجر به پلیمرهای مختلف شوند به طور دقیق ترکیبات مختلف را با
هم مخلوط نمود. سپس آنها یک DNA را که یک پروتئین تابان را کدگذاری می‌کند، با هر
کدام از پلیمرهای مختلف مخلوط کردند تا به DNA اجازه بدهند به پلیمرها بچسبد و
نانوذرات را تشکیل دهد. هر نمونه مختلف به سلول‌های تومور مغزی انسان و سلول‌های
بنیادی تومور مغزی افزوده شد. بعد از ۴۸ ساعت، گروه مذکور تعداد سلول‌هایی که به
خاطر دریافت نانوذرات، تابان شده بودند را مورد بازبینی و شمارش قرار داده و سپس
پروتئین تابان را با وارد کردن DNA کدگذاری کردند.
این گروه با شمارش تعداد سلول‌هایی که زنده مانده بودند و نیز تعیین درصدی از آنها
که تابان شده بودند، موفقیت خود را ارزیابی کرد.
از بین ترکیبات زیادی که مورد تست قرار گرفت، این پژوهشگران فهمیدند که یک فرمول
ویژه به نام نانوذرات پلی بتا-آمینو استر هنگامی که به سلول‌های بنیادی تومور مغزی
و گلیوبلاستوما می‌رسند، به خوبی عمل می‌کنند. سپس آنها این نانوذرات را به صورت
انجمادی خشکانده و آنها را در دماهای مختلف برای مدت‌های متفاوت نگهداری کردند و
توانایی آنها را برای ورود به سلول‌ها مجددا تست نمودند. با توجه به اظهارات گرین،
بعد از شش ماه نگهداری، تأثیر آنها به میزان نصف رسیده بود ولی آنها پی بردند که
بعد از سه ماه نگهداری در دمای اتاق، از لحاظ مجازی هیچ تغییری در تأثیر ایجاد نشده
بود.
جزئیات نتایج این کار تحقیقاتی در مجله‌ی Biomaterials منتشر شده است.
