محققان روشی برای تولید کنترل شده نانولوله‌ها ارائه کردند که در آن می‌توان انتهای نانولوله را مسدود کرد یا باز گذاشت. همچنین می‌توان نانولوله را به ترکیبات سازنده آن تجزیه کرد.
تولید نانولوله سر بسته با قابلیت تجزیه به مواد سازنده
محققان روشی برای تولید کنترل شده نانولوله‌ها ارائه کردند که در آن می‌توان انتهای
نانولوله را مسدود کرد یا باز گذاشت. همچنین می‌توان نانولوله را به ترکیبات سازنده
آن تجزیه کرد.
پژوهشگران هلندی موفق به تولید نانولوله‌های کربنی با روش خودآرایی شدند که در
محصول نهایی آنها دهانه نانولوله مسدود است. انتهای این محصول می‌تواند باز باشد و
یا به شکل کنترل شده‌ای به ماده اولیه سازنده خود تبدیل شود که این موضوع بستگی به
محرک آن دارد. از این روش می‌توان در نانومهندسی استفاده کرد.
یک گروه تحقیقاتی از دانشگاه گرونینگن به‌رهبری فرینگا، با استفاده از خودآرایی از
ترکیبات آمفی‌فیل حساس به نور، نانولوله ساخته‌اند. همانند مولکول‌های لیپید طبیعی،
این ترکیبات آمفی‌فیلیک دارای سر قطبی و دم آبگریز هستند. بنابراین به‌صورت دولایه
تغییر وضعیت پیدا می‌کنند. اما سر قطبی در این مولکول، ویژه است. زمانی که این
ترکیب در معرض نور قرار می‌گیرد تشکیل چرخه می‌دهد که منجر به تغییر پیکربندی آن می‌شود.
این بدین معناست که ترکیبات آمفی‌فیل نمی‌توانند به‌صورت متصل به‌هم باقی بمانند و
در نتیجه لوله از هم می‌پاشد.
تا اینجای کار همه چیز خوب بوده است، تنها اشکال این است که نانولوله‌ها خیلی بلند
نیستند. در جهت تلاش برای افزایش طول این نانولوله‌ها، محققان به آنها فسفولیپیدهای
معمولی موجود در غشاء سلول افزودند. این موضوع موجب افزایش طول نانولوله‌ها گردید
اما تغییراتی روی سطح نانولوله‌های ایجاد شد. در دو سوی نانولوله‌ها، کیسه‌هایی از
جنس فسفولیپید تشکیل شد، شبیه حباب‌هایی که بر سر نی ایجاد می‌شود.
این نانولوله‌های تا ۲۸ نانومتر عرض و بیش از ۱۰ میکرومتر طول دارند و همچنان می‌توان
با استفاده از نور آنها را از هم پاشید. این امکان نیز وجود دارد که سر کیسه مانند
انتهای نانولوله را، بدون این که نانولوله تغییر کند، زدود. در واقع ترکاندن حباب
فسفولیپید در انتهای نانولوله، موجب شکست نانولوله نمی‌شود.
برنت سومرلین از محققانی است که روی پلیمرهای هوشمند با قابلیت متجمع و تفکیک شدن
در دانشگاه متودیست جنوبی کار می‌کند. برنت سومرلین می‌گوید این پروژه شاهدی بر این
حقیقت است که توانایی بالایی برای دستکاری و مهندسی مواد در مقیاس نانو وجود دارد.
فرینگا می‌گوید هدف اصلی از این کار این بود که نشان دهیم چگونه می‌توان
نانوساختارهای پیچیده را کنترل کرد و تغییراتی روی آنها اعمال نمود. برنت سومرلین
می‌گوید به‌دلیل تطابق پذیری این سیستم می‌توان از آن استفاده‌های مختلف کرد. این
تطبیق پذیری موجب می‌شود مواد بسیار پاسخ پذیر باشند. برنت سومرلین چنین نتیجه می‌گیرد
که از این سیستم می‌توان در رهایش کنترل شده داروها و نانومهندسی استفاده کرد.
