شناگرهای نانوسیمی در سرم جهت دارورسانی

پژوهشگران در آمریکا نانوسیمی ساخته‌اند که می‌تواند با اعمال میدان مغناطیسی خارجی در داخل مایعات حرکت کند. این سیم‌ها می‌توانند در دارورسانی به بدن انسان مورد استفاده واقع شوند.

پژوهشگران در آمریکا نانوسیمی ساخته‌اند که می‌تواند با اعمال میدان مغناطیسی خارجی
در داخل مایعات حرکت کند. این سیم‌ها می‌توانند در دارورسانی به بدن انسان مورد
استفاده واقع شوند.

پیشرانش میکرو / نانومقیاس توجه قابل ملاحظه‌ای را اخیرا به خاطر کاربردهای زیست‌دارویی
مانند دارورسانی هدفگیری شده جلب کرده است. اریک لاوگا و جوزف وانگ از دانشگاه
کالیفرنیا و همکاران‌شان این نانوشناگرها را با ضمیمه کردن سرهای نیکلی به دم‌های
نقره‌ای ساخته‌اند. آنها از یک میدان مغناطیسی برای پیشرانی این نانوسیم‌ها در سرم
انسان استفاده کردند و اینکار بدین معناست که آنها دارای پتانسیل خوبی جهت استفاده
در کاربردهای زیست‌پزشکی مانند دارورسانی هدف‌گیری شده هستند، بگونه‌ای که هیچ منبع
شیمیایی یا سوختی مورد نیاز نباشد.

این نانوموتورها که بسهولت ساخته می‌شوند در مقایسه با ریزارگانیسم‌های طبیعی یا
سایر پیشران‌های مصنوعی هم سرعت‌های پیشرانشی ابعادی بالاتری (تا ۲۱ میکرومتر بر
ثانیه) هستند و هم سرعت‌های بی‌بعد (برحسب طول‌های جسمی در هر گردش) بیشتری دارند.

این گروه تحقیقاتی متوجه شد که این نانوسیم‌های انعطاف‌پذیر، با سرعتی که نزدیک به
شناگرهای میکروسکوپی طبیعی مانند باکتری اشیریشیا کولی است، حرکت می‌کنند. مهمتر
اینکه، آنها نسب به سایر نانوموتورهای تغذیه شده بیرونی مانند پیشران‌های مارپیچی
که از تاژک‌های باکتری الهام گرفته‌اند، داری سرعت‌های پیشرانشی بی‌بعد بالاتری –
طول‌های جسمی که در هر گردش طی می‌شوند – هستند.

لاوگا و وانگ قصد دارند که در مورد مشکلات اساسی مرتبط با دارورسانی تحقیق کنند،
بویژه اینکه این شناگرها با چه کارآیی می‌توانند محموله‌ها را در زیست‌سیالات حمل
کنند. به نظر آنها، چالش آینده به تحقیق در مورد چگونگی رفتار این نانوسیم‌ها
هنگامی که تحت تأثیر شاره‌های خارجی، مانند خون، در بدن قرار می‌گیرند، مربوط خواهد
شد.

جاناتان هاوس، متخصص نانومکانیک و نانوشناگرها از دانشگاه شفیلد انگلیس، می‌گوید: “این
کار واقعا نشان می‌دهد که یک میدان مغناطیسی چرخان قادر به همخط‌سازی و پیشرانش این
افزاره‌ها از راه دور است ولی اینکه چطور می‌تواند با تحویل محموله‌های فیزیکی و
شیمیایی ارتباط داشته باشد، هنوز واضح نیست. با اینحال، این کار قدم مهمی برای
رسیدن به این هدف است.”

این محققان جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ی Soft Matter منتشر کرده‌اند.