نانوفتوکاتالیزوری که در نور مرئی، توانایی تخریب آلاینده‌های آلی را دارد

پژوهشگران دانشگاه علم و صنعت ایران به کمک نشاندن فلزاتی همانند پلاتین روی نانوفتوکاتالیزورها، موفق به تخریب آلاینده‌های آلی آب در حضور نور مرئی شدند.

پژوهشگران دانشگاه علم و صنعت ایران به کمک نشاندن فلزاتی همانند پلاتین روی
نانوفتوکاتالیزورها، موفق به تخریب آلاینده‌های آلی آب در حضور نور مرئی شدند.

دکتر شهرآرا افشار، عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت ایران، در گفتگو با بخش خبری
سایت ستاد فناوری نانو گفت: «در حال حاضر در زمینه‌ی ساخت و کاربرد نانوکاتالیزورها
و نانوفتوکاتالیزورها تحقیق و بررسی می‌کنم».

وی افزود: «آلودگی آب در اثر مواد مختلف شیمیایی پساب واحدهای صنعتی مختلف یکی از
تهدیدهای عمده‌ی محیط زیست بشمار می‌رود و رفع آن یکی از چـالش‌های مهمی است کـه در
زندگی امـروز انسان مطـرح است. فرآیندهای فوتوکاتالیزی به‌دلیل توانایی حذف
گونه‌های آلاینده‌ی موجود در سیال‌های گازی و آبی توجه بسیاری را به خود جلب
کرده‌اند. ترکیب نور فرابنفش یا مریی با فرآیندهای اکسیداسیون می‌تواند باکتری‌ها و
ترکیب‌های آلی حل شده را از محلول حذف کند».

دکتر افشار با بیان این مطلب که این پژوهش بخش کوچکی از پروژه‌ای است که از ۱۰ سال
قبل شروع شده و همچنان ادامه دارد، افزود: «هدف ما ساخت نانوفوتوکاتالیزورهایی است
که بتوانند با استفاده از نور خورشید و یا مرئی، کارآیی لازم برای تخریب
آلاینده‌های آب را داشته باشند».

وی ابراز داشت: «در این راستا، تاکنون در گروه تحقیقاتی ما، کاتالیزورهای متعددی از
نانو اکسید تیتانیم به همراه فلزاتی مانند پلاتین، آهن، کروم و وانادیم با
مورفولوژی‌های مختلف از قبیل نانوپودر، نانولوله، قرص، نانوصفحه و نشانده شده روی
زئولیت‌ها و بلوک‌های سیمانی، سنتز شده و کارآیی آنها در حذف آلاینده‌های آلی بررسی
شده‌است. مراحل این پژوهش‌ها، عبارت از سنتز کاتالیزور با روش سل– ژل، نشاندن یا
دوپه کردن فلز مورد نظر، بررسی توانایی تخریب مواد آلاینده است».

محقق طرح در مورد نتیجه‌ی به دست آمده گفت: «نتیجه‌ی مهمی که از این تحقیقات به دست
آمد این بود که روش نشاندن فلز پلاتین بر کارایی آن در نور مرئی بسیار موثر است.
البته تحقیقات ما ادامه دارد و در نتایج حاصل از آنها بسیار امیدبخش است، امیدواریم
این نتایج برای تصفیه‌ی پساب همه‌ی صنایعی که آلاینده‌های آلی تولید می‌کنند، کارا
باشند».

جزئیات این پژوهش -که با همکاری آقای ظهراب احمدی، خانم حمیده ثمری، خانم نفیسه
جعفری و خانم حکمی‌زاده با راهنمایی دکتر شهرآرا افشار انجام شده‌است- در
مجله‌یScientia Iranica Transactions F: Nanotechnology (جلد ۱۸، صفحات ۷۷۹-۷۷۲،
سال ۲۰۱۱) منتشر شده‌است.