معرفی نانوکامپوزیتی برای غیرفعال‌سازی باکتری E.coli

 پژوهشگران دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرضا، موفق به معرفی یک کاتالیست نانوکامپوزیت ZnO/SnO2 با نسبت مولی ۲:۱با کارایی بهتر نسبت به فیلم‌های منفرد  ZnOو SnO2 و استفاده از روش قطره‌ای برای غیرفعال‌سازی باکتری E.coli شدند.   

دکتر نسرین طالبیان، استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرضا، در گفتگو با بخش خبری سایت ستاد فناوری نانو گفت: «آلودگی میکروبی در سطح استان اصفهان به علت عبور زاینده رود شایع و متداول است که منجر به بیماری‌های پوستی، گوارشی و تنفسی می‌شود. هدف دراز مدت از انجام تحقیقات ما، بررسی امکان حذف این آلودگی‌ها ابتدا با حصول نتایج قابل قبول در ارتباط با باکتری‌های استاندارد (با مقاومت کمتر) و سپس بهینه کردن سیستم‌های کاتالیتیکی مورد استفاده در جهت حذف باکتری‌های بیمارستانی (با مقاومت بیشتر) است».

دکتر طالبیان، فعالیت‌های انجام شده در این پژوهش را به‌صورت زیر عنوان کرد:

• تهیه کاتالیست‌های فیلم لایه نازک نانوکامپوزیت ZnO/SnO₂ و منفرد ZnOو SnO₂ به‌روش سل-ژل

• شناسایی کاتالیست‌ها به‌وسیله‌ی روش‌های XRD،SEM و UV-vis

• بررسی خواص ضدباکتریایی کاتالیست‌ها در جهت غیرفعال‌سازی باکتری E.coli با استفاده از روش “قطره‌ای” تحت تابش نور فرابنفش و در غیاب آن

• بررسی اثر پارامترهایی مانند زمان تابش‌دهی، نوع فتوکاتالیست، تابش UV، روش‌های باکتریولوژی متفاوت در ارزیابی فعالیت ضدباکتریایی

طبق نتایج تحقیق، کاتالیست نانوکامپوزیت ZnO/SnO₂ با نسبت مولی ۲:۱ بهترین کارایی را داشت و روش “قطره‌ای” به عنوان بهترین روش جهت غیرفعالسازی باکتری E.coli انتخاب شد. این محقق در این باره گفت: «عدم ضرورت استفاده از منبع تابش فرابنفش از ویژگی‌های بسیار مهم سیستم‌های کاتالیتیکی معرفی شده است، همچنین نتایج تجربی فعالیت ضدباکتریایی در استفاده‌ی مکرر از نمونه‏های فیلم‏های لایه نازک نشان می‌دهد که نمونه‌ها از تکرارپذیری مناسبی برخوردار هستند».

دکتر طالبیان در رابطه با قابلیت تجاری‌سازی این پژوهش گفت: «با توجه به استفاده از مواد اولیه با قیمت مناسب و امکان طراحی داخلی دستگاه پوشش‌دهی، با در اختیار داشتن یک آزمایشگاه با قابلیت تولید پوشش‌هایی در مقیاس بزرگ و انجام آزمایش‌های باکتریولوژی به طور استاندارد و اصولی و در نهایت برقراری ارتباط با صنایع ذی‌نفع به‌راحتی می‌توان این طرح را تجاری کرد».

جزئیات این پژوهش -که در قالب پایان‌نامه‌ی کارشناسی ارشد خانم الهه بدری زرگر با راهنمایی دکتر نسرین طالبیان و همکاری دکتر محمدرضا نیلفروشان در دانشگاه واحد اسلامی واحد شهرضا و فلاورجان انجام شده‌است- در مجله‌ی Applied Surface Science (جلد ۲۵۸، صفحات ۵۵۵-۵۴۷، سال ۲۰۱۱) منتشر شده‌است.