پژوهشگرانی از دانشگاه واشینگتن از پرتونگاری مقطعی نوری – صوتی (یک تکنیک تصویربرداری غیرجراحی) برای نگاه انداختن به چگونگی انباشته شدن نانوقفس‌ها در غدد لنفاوی موش استفاده کرده‌اند. این تکنیک می‌تواند با ایجاد فهم بهتر از سینتیک انتقال نانوقفس‌های طلا در سامانه لنفاوی در طراحی ابزارهای جدید درمان سرطان مورد استفاده قرار گیرد.
امکان درمان تومورها با نانوقفس‌ها
پژوهشگرانی از دانشگاه واشینگتن از پرتونگاری مقطعی نوری – صوتی (یک تکنیک
تصویربرداری غیرجراحی) برای نگاه انداختن به چگونگی انباشته شدن نانوقفس‌ها
در غدد لنفاوی موش استفاده کرده‌اند. این تکنیک می‌تواند با ایجاد فهم بهتر
از سینتیک انتقال نانوقفس‌های طلا در سامانه لنفاوی در طراحی ابزارهای جدید
درمان سرطان مورد استفاده قرار گیرد.
نانوقفس‌های طلا، که توسط یونان ژیا و همکارانش از دانشگاه واشینگتن ساخته
شده‌اند، نوع جدیدی از نانوساختارها هستند که دارای اندرون‌های توخالی با
دیوارهای بسیار نازک متخلخل هستند. قطر نوعی آنها بین ۳۰ تا ۱۰۰ نانومتر می‌باشد.
این ساختارها می‌توانند برای جذب قوی نور و پراکننده کردن آن در ناحیه
فروسرخ (IR) طیف الکترومغناطیسی ۷۰۰-۹۰۰ nm طراحی شوند. نوری با این طول
موج‌ها می‌تواند عمیقا در داخل بافت‌های زیستی نرم نفوذ کند و بهمین خاطر
برای تصویربرداری نوری کاملا مناسب است.
این پژوهشگران با تزریق محلولی از نانوقفس‌های طلا به پنجه جلویی یک موش شروع کردند.
این نانوقفس‌ها سپس به طرف سامانه لنفاوی حرکت می‌کنند و در غدد لنفاوی حیوان
انباشته می‌شوند. با استفاده از تصویربرداری نوری – صوتی انعکاسی، این پژوهشگران با
موفقیت موقعیت نانوقفس‌های مذکور را در این غدد لنفاوی شناسایی کردند. این تکنیک بر
تابش‌دهی پالسی ناحیه مورد نظر با نور فروسرخ – نزدیک یک لیزر و تجزیه و تحلیل
سیگنال‌های نوری – صوتی تولید شده توسط نانوقفسه‌های موجود در محل استوار است.
تومورها با تخریب بافت‌های همسایه گسترش می‌یابند و سلول‌های سرطانی به سمت سامانه
لنفاوی حرکت کرده و سپس وارد جریان خون می‌شوند. نزدیک‌ترین غده لنفی که تومور در
آن خالی می‌شود، غده لنفی دیدبان (SLN) خوانده می‌شود و به احتمال خیلی زیاد اینجا
ناحیه‌ای است که از آن دگردیسی آغاز می‌گردد.
این تکنیک جدید تصویربرداری در مقایسه با روش‌های متداولی (براساس تزریق
رنگ‌دانه‌های آلی و کولئیدهای پرتوزای پرخطر) که نیاز به جراحی دارند غیرجراحی است.
علاوه براین، تکنیک مذکور می‌تواند مکان نانوقفس‌های انباشته شده در یک SLN را تا
عمق ۷۰ نانومتر بافت تعیین کند.
وانگ می‌گوید که روش مذکور می‌تواند جایگزین “بافت‌برداری غده لنفی دیده‌بان” شود –
یک فرایند جراحی که این روزها به طور مرسوم در بیمارستان‌ها استفاده می‌شود و
استاندارد تشخیص‌های زیربغلی شده است.
این پژوهشگران جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ی ACS Nano منتشر
کرده‌اند.
