تحویل دارو به تومورهای ریه با استنشاق نانوذرات

یک درمان ایده آل برای سرطان ریه چیزی می‌تواند باشد که قابل استنشاق عمیق بدرون بافت ریه باشد، جایی که عامل‌های کشنده تومور را آزادسازی کرده و تا حد زیادی در ریه‌ها باقی بماند و عاری از خواص سمی باشد که تاثیر درمان‌های امروزی سرطان را محدود می‌کنند. اکنون، پژوهشگرانی از روتگرز، دانشگاه ایالتی نیوجرسی، نانوذرات سیلیکایی متخلخل قابل‌استنشاقی ساخته‌اند که نه تنها داروی‌های ضدسرطان قوی را فقط به تومورهای ریه منتقل می‌کند بلکه عامل‌هایی را منتقل می‌کنند که از توسعه مقاومت دارویی ممانعت می‌نماید.

یک درمان ایده آل برای سرطان ریه چیزی می‌تواند باشد که قابل استنشاق عمیق بدرون
بافت ریه باشد، جایی که عامل‌های کشنده تومور را آزادسازی کرده و تا حد زیادی در
ریه‌ها باقی بماند و عاری از خواص سمی باشد که تاثیر درمان‌های امروزی سرطان را
محدود می‌کنند. اکنون، پژوهشگرانی از روتگرز، دانشگاه ایالتی نیوجرسی، نانوذرات
سیلیکایی متخلخل قابل‌استنشاقی ساخته‌اند که نه تنها داروی‌های ضدسرطان قوی را فقط
به تومورهای ریه منتقل می‌کند بلکه عامل‌هایی را منتقل می‌کنند که از توسعه مقاومت
دارویی ممانعت می‌نماید.

یک گروه پژوهشی به ریاست تامارا مینکو نشان داده است که یک نانوذره سیلیکایی
هدف‌گیری شده در رساندن یک کوکتل دارویی به درون تومورهای ریه در حیوانات و شروع
تخریب سلول سرطان موثر است. این نانوذرات استنشاقی تا حد زیادی در ریه‌ها باقی
می‌مانند و مقادیر کمی از آنها در کلیه و کبد (اندام‌هایی که در دفع نانوذرات و
سایر ترکیبات توزیع‌شده نقش دارند) انباشته می‌شوند.

این پژوهشگران عامل‌های ضدسرطان دوکسوروبیسین و سیسپلاتین، که امروزه در درمان
سرطان ریه استفاده می‌شوند، را بعنوان عامل‌های اولیه کشنده تومور انتخاب کردند.
سپس آنها دو مولکول siRAN برای توقف پیشرفت مقاومت دارویی که در زمان درمان سنتی
سرطان توسعه می‌یابد، طراحی کردند. یک مولکول siRAN تولید سلول توموری توسط یک پمپ
دارویی را که آنها برای اخراج عامل‌های ضدسرطان استفاده می‌کنند بلوکه خواهد کرد،
درحالیکه siRAN دیگر تولید پروتئینی را که سلول‌های توموری برای جلوگیری از تخریب
برنامه‌ریزی شده سلول، یا آپوپتوزی، استفاده می‌کنند، محدود خواهد کرد کاری که
دوکسوروبیسین و سیسپلاتین بطور طبیعی آن را شروع می‌کنند.

برای هدف‌گیری این نانوذرات به تومورهای ریه، این پژوهشگران یک مولکول بنام LHRH را
به سطح نانوذرات افزودند. LHRH به گیرنده‌هایی که به مقدار زیاد توسط انواع سرطان
از جمله سرطان ریه تولید می‌شوند، پیوند می‌خورد.

تست‌های انجام شده بر سلول‌های تومور ریه نشان داد که این فرمول‌بندی پیچیده در
کشتن سلول‌ها و جلوگیری از بروز دو نوع از پاسخ‌های مقاومتی دارو، که معمولا دیده
می‌شوند، بسیار موثر است. تست‌ها بر روی حیوانات نشان داد که تقریبا سه چهارم
نانوذرات استنشاق شده در شش‌ها باقی می‌ماند و توسط سلول‌های توموری دریافت
می‌گردد.

این پژوهشگران جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ی Journal of Drug
Targeting منتشر کرده‌اند.