استفاده از نانومیله‌های طلا در تابش‌درمانی

گروهی از محققان آمریکایی یک فرمولاسیون نانوذره‌ای ارائه کرده‌اند که در مکانیسم مقاوم شدن تومورها مداخله کرده و در نتیجه اثربخشی تابش‌درمانی را در سرطان سر و گردن موش افزایش می‌دهد.

تابش‌درمانی یکی از روش‌های درمانی مهم سرطان سر و گردن به‌شمار می‌رود، اما بیشتر
تومورهای این ناحیه یک مکانیسم داخلی برای مقاوم شدن در برابر تابش‌های درمانی
دارند. در نتیجه متخصصان تومورشناسی باید دُزهای بسیار بالایی از تابش را در فرایند
درمان استفاده نمایند که این امر موجب آسیب دیدن بافت‌‌های اطراف شده و اثرات جانبی
بسیار شدیدی را ایجاد می‌کند.

حال محققان دانشگاه ایالتی نیویورک (SUNY) در بوفالو و دانشگاه کالیفرنیای جنوبی
(USC) یک فرمولاسیون نانوذره‌ای ارائه کرده‌اند که در مکانیسم مقاوم شدن تومورها
مداخله کرده و در نتیجه اثربخشی تابش‌درمانی را در سرطان سر و گردن موش افزایش داده
است.

این محققان که رهبری آنها را پاراس پراساد از SUNY و رضوان مسعود از دانشکده پزشکی
USC بر عهده داشته‌اند، از نانومیله‌های طلا برای رساندن یک مولکول RNA تداخلی
(siRNA) کوچک به تومورهای سر و گردن استفاده کرده‌اند.

این مولکول siRNA از تولید پروتئینی که به‌نام اسفینگوسین کیناز ۱ (SphK1) شناخته
می‌شود، جلوگیری می‌کند. مطالعات قبلی این گروه نشان می‌دهد که این پروتئین از
آپوپتوسیس (مرگ برنامه‌ریزی شده سلولی) سلول‌های آسیب دیده توسط تابش‌های درمانی
ممانعت می‌کند.

در مداخله RNA از siRNA برای کاهش تولید پروتئین‌ها استفاده می‌‌شود و روشی نویدبخش
در درمان سرطان و بیماری‌های دیگر به‌شمار می‌رود، اما این مولکول‌ها به سرعت در
جریان گردش خون تجزیه می‌شوند. محققان برای غلبه بر این مشکل نانومیله‌های طلای
زیست‌سازگاری تولید کرده‌اند که می‌توانند از مولکول‌های siRNA در برابر تجزیه شدن
محافظت کرده و آنها را به تومورهای مورد نظر برسانند.

آنها یک ساختار متشکل از نانومیله طلا-siRNA ساخته‌اند که می‌تواند SphK1 را هدف
قرار دهد. تزریق مستقیم این فرمولاسیون به سرطان سر و گردن موش قبل از آغاز
تابش‌درمانی موجب افزایش کارایی این درمان تا ۵۰ درصد گردید. به‌علاوه، این افزایش
کارایی با استفاده از دُز بسیار پایین‌تری از تابش به‌دست آمد. موش‌هایی که با این
فرمولاسیون نانوذره‌ای درمان شدند، هیچ اثر جانبی منفی از خود نشان ندادند. این
محققان در حال توسعه این فرمولاسیون هستند به‌نحوی که بتوانند از آن در درمان
تومورهایی که امکان تزریق مستقیم به آنها وجود ندارد، بهره ببرند.

بخشی از هزینه این تحقیق توسط موسسه ملی سرطان تأمین شده است. جزئیات این پژوهش در
مجله Integrative Biology منتشر شده است.