گروهی از محققان دانشگاه کالیفرنیا در دیویس موفق به سنتز گروه جدیدی از
نانوذرات شده‌اند تا از رهایش زودهنگام دارو جلوگیری نمایند؛ این کار دقت رسانش
دارو به تومورهای سرطانی را افزایش داده و کارایی داروی رهاشده را بهبود
می‌بخشد.
این پژوهشگران به‌رهبری پروفسور کیت لام، استاد دانشکده بیوشیمی و پزشکی
مولکولی، مایسل‌های جدیدی به‌نام مایسل‌های با پاسخ دوگانه و پیوند عرضی
بروناتی (BCMs) تولید کرده‌اند که در پاسخ به محرک‌های خاص، تغییرات
فیزیوشیمیایی ایجاد می‌کنند.
مایسل‌ها مجموعه‌ای از مولکول‌های فعال سطحی هستند که در یک مایع آبی همانند آب
شور پخش شده‌اند. این ذرات نانومقیاس بوده و می‌توانند به‌عنوان نانوحامل در
دارورسانی به‌کار روند.
BCMها دسته جدیدی از مایسل‌ها به‌شمار می‌روند که در پاسخ به میکرومحیط اسیدی
تومور و یا یک ترکیب شیمیایی تزریق‌شده همانند مانیتول محتوای خود را به سرعت
آزاد می‌کنند.
یوآن پیلی، نویسنده اول مقاله مربوط به این کار می‌گوید: «استفاده از
نانوحامل‌های مایسلی هدف‌گیر که به شکلی برگشت‌پذیر پیوند عرضی برقرار می‌کنند،
از رهایش زودهنگام داروهای ضدسرطان در جریان خون جلوگیری کرده و غلظت دارو را
در محل تومور افزایش می‌دهد. این قابلیت می‌تواند پیشرفت زیادی در درمان سرطان
ایجاد کند».
استفاده از نانوذراتی که در برابر محرک‌های خاص عکس‌العمل نشان می‌دهند، در
زمینه دارورسانی افزایش یافته است. از میان این نانوذرات می‌توان به مایسل‌های
پاسخگوی دارای پیوند عرضی (SCMs) اشاره کرد که می‌توانند به‌عنوان حامل‌های
نانومقیاس در رسانش دارو به تومورها به‌کار روند.
اغلب نانوذرات محتوای خود را به شکل زودهنگام رها کرده و به هدف خود نمی‌رسند.
SCMها می‌توانند محتوای خود را تا رسیدن به هدف مورد نظر کپسوله کرده و از
رهایش آنها در جریان خون جلوگیری کنند. تولید مایسل‌های دارای پیوند عرضی که به
محیط پیرامون خود حساس هستند، می‌تواند در درمان سرطان بسیار مفید باشد. این
مایسل‌ها محتوای خود را درون بافت سرطانی رها می‌کنند.
مایسل‌های با پاسخ دوگانه که توسط گروه لام تولید شده‌اند، نسل جدیدی از SCMها
محسوب می‌شوند که قابلیت پاسخگویی به چندین محرک مختلف را دارند. این مایسل‌ها
دارو را بر اساس خودآرایی پلیمرهای حاوی بورونیک اسید و پلیمرهای حاوی کاتچول
(catechol) رها می‌سازند؛ هر دوی این پلیمرها موجب حساسیت غیرعادی مایسل‌ها به
pH محیط می‌گردند. این محققان پایداری مایسل‌های دارای پیوند عرضی بوروناتی و
همچنین پاسخ آنها به محیط اسیدی و مانیتول را به‌دقت بهینه‌سازی کرده‌اند.
جزئیات این کار به صورت آنلاین در Angewandte Chemie منتشر شده است.
|
