هدفگیری سلول‌های سرطانی با نانوکپسول‌های پلیمری

پژوهشگرانی از استرالیا برای عامل‌دار کردن نانوکپسول‌های پلیمری با ماکرومولکول‌ها برای کاربردهای دارورسانی روش جدیدی مطرح کرده‌اند. با استفاده از این نانوکپسول‌ها می‌توان سلول‌های سرطانی خاص را تشخیص داده و ممکن است در درمان، برای مثال، تومور روده بزرگ استفاده شوند.

پژوهشگرانی از استرالیا برای عامل‌دار کردن نانوکپسول‌های پلیمری با
ماکرومولکول‌ها برای کاربردهای دارورسانی روش جدیدی مطرح کرده‌اند. با
استفاده از این نانوکپسول‌ها می‌توان سلول‌های سرطانی خاص را تشخیص داده و
ممکن است در درمان، برای مثال، تومور روده بزرگ استفاده شوند.

امروزه یکی از مهمترین زمینه‌ها در نانوپزشکی ساخت حامل‌های دارو برای
درمان بیماری‌هایی مانند سرطان است. دانشمندان پیشرفت قابل‌توجهی در ۲۰ سال
گذشته در شناسایی نشانگرهای ویژه سرطانی و ایجاد مولکول‌های هدفگیر مناسب
داشته‌اند. نانوکپسول‌های پلمیری از این نظر پرآتیه هستند، زیرا سطح آنها
می‌تواند با بازه وسیعی از مولکول‌های هدف‌گیر سرطان اصلاح و یا عامل‌دار
شود.

 
یک نانوکپسول هیدروژلی PMA/PVPONbiotin که بطور زیستی عامل‌دار شده است.
این کپسول‌های جدید، که توسط فرانک کاروسو از دانشگاه ملبورن و همکارانش ساخته شده‌اند،
با روش آرایش لایه به لایه تهیه می‌شود. پژوهشگران مذکور با ترسیب ترتیبی چندلایه‌هایی
از تیولات پلی (متاکریلیک اسید)، یا PMASH، و پلی (N- وینیل پیرولیدن)، یا PVPON،
روی ذرات سیلیکایی از طریق پیوند هیدروژنی شروع کردند. در ادامه، چندلایه‌های PMASH
با اکسید کردن گروه‌های تیول برای تشکیل پیوندهای دی‌سولفیدی تثبیت شدند. سپس، قالب‌های
سیلیکایی حل شده و PVPON از این چندلایه‌ها رها می‌شود و در نتیجه کپسول‌های PMASH
با پیوند دی‌سولفیدی تک مولفه‌ای ایجاد می‌شوند.

این کپسول‌های پلیمری “هیدروژلی” سپس با استفاده از یک اتصالگر هتروتلکلیک (“heterotelechelic”)،
پلی (N- وینیل پیرولیدن) که شامل گروه‌های انتهایی آمین و تیول است، با پادتن‌های
مونوکلونی مخصوص سرطان آمیخته می‌شوند.

کاروسو گفت: “این رهیافت عامل‌دار کردن چندکاره است و اصلاح این کپسول‌ها با بازه‌ای
از ماکرومولکول‌ها برای کاربردهای زیست‌پزشکی خاص کار ساده‌ای است.”

این پژوهشگران این نانوکپسول‌های پلمیری را روی سلول‌های سرطان مقعد انسانی، که
دارای پادژنی بنام A33 و یک گیرنده فاکتور رشد اپیدرمال (EGFR) روی سطح‌شان هستند،
تست کردند. آنها پی بردند که تعداد زیادی از کپسول‌های مذکور در مقایسه با کپسول‌هایی
که عامل‌دار نشده‌اند، به سلول‌های سرطانی پیوند می‌خورند. کاروسو می‌گوید این
نتایج پیشنهاد می‌کند که این نانوکپسول‌ها می‌توانند بطور ویژه با سلول‌های
بیولوژیکی از طریق واکنش‌های پادتن / پادژن برهم‌کنش کنند.

کاروسو فاش کرد: “پژوهش آتی ما در راستای مهندسی خواص شیمیایی و فیزیکی این کپسول‌ها
بگونه‌ای که بتوانند به تومورها نفوذ کنند و در آنها تجمع یابند، می‌باشد.”

این پژوهشگران جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ی ACS Nano منتشر کرده‌اند.