نانوذرات بی‌خطر و زیست سازگار برای رهاسازی دارو و تصویربرداری

پژوهشگران بیمارستان مک لین هاروارد نانوذرات جدیدی ساخته‌اند که زیست سازگار و بی‌خطر بوده به‌طوری که می‌توان از آن به‌عنوان حمل کننده داروهای مختلف استفاده کرد. این نانوذرات از جنس پروتئین بوده و به‌راحتی در خون حرکت می‌کند.

پژوهشگران بیمارستان مک لین هاروارد نانوذرات جدیدی ساخته‌اند که زیست سازگار و
بی‌خطر بوده به‌طوری که می‌توان از آن به‌عنوان حمل کننده داروهای مختلف
استفاده کرد. این نانوذرات از جنس پروتئین بوده و به‌راحتی در خون حرکت می‌کند.

در مقاله‌ای که اخیرا گوردانا ویتالیانو، مدیر بخش تصویربرداری بیمارستان مک
لین، در نشریه PLoS ONE به چاپ رسانده، توضیحاتی درباره پروتئین کلاترین ارائه
کرده است. این پروتئین در انسان‌ها، گیاهان، باکتری‌ها و قارچ‌ها وجود دارد.
پژوهشگران این پروتئین را اصلاح کرده و از آن در مطالعه محیط زنده استفاده
کردند. پیش از این کسی به اصلاح این پروتئین نپرداخته بود.

کلاترین یک پروتئین تو خالی است که می‌تواند انواع مختلفی از مواد را درون خود
نگه‌داشته و به‌درون سلول‌ها منتقل کند. ویتالیانو معتقد است که از این پروتئین
می‌توان به‌عنوان حمل کننده دارو برای رهاسازی و همچنین تصویربرداری استفاده
کرد.

ویتالیانو می‌گوید نتایج پروژه ما دیدگاه تازه‌ای درباره استفاده از این
پروتئین به‌عنوان حمل کننده دارو باز کرده است. ما برچسب‌های فلورسانس را به
این نانوذرات متصل کردیم. نتایج کار ما ثابت کرد که این نانوذرات قادرند
به‌عنوان ماده‌ای ایمن از طرف سیستم عصب مرکزی شناخته شود.

یکی از مزایای این سیستم آن است که نانوذرات بدون نیاز به اصلاح می‌تواند از
طریق خون درون بدن حرکت کند. نتایج این پروژه پنجره‌های تازه‌ای به‌سوی استفاده
از این ماده باز کرده است. برای مثال می‌توان از این پروتئین در تصویربرداری
رزونانس مغناطیسی استفاده کرد. گادولیوم معمولا برای افزایش کنتراست در تصاویر
ام‌آرآی استفاده می‌گردد. پژوهشگران این پروژه نشان دادند که نانوذرات کلاترین
اصلاح شده قادرند ۸۰۰۰ برابر بیشتر از عامل کنتراست دهنده مورد تایید FDA
کنتراست تصاویر ام‌آ‌رآی را افزایش دهند. به‌عبارت دیگر برای رسیدن به کنتراست
مورد نیاز، غلظت این نانوذرات می‌تواند ۸۰۰۰ مرتبه کمتر از عوامل کنتراست دهنده
رایج باشد. با این کار موضوع سمی‌ بودن این عوامل برای بیمار حل می‌شود.

می‌توان گفت که نتایج این پروژه دو کاربرد مختلف دارد اول امکان عامل‌دار کردن
این نانوذرات را نشان می‌دهد سپس انعطاف‌پذیری آنها را در انتقال مواد به اثبات
می‌رساند. از نانوذرات خالص کلاترین می‌توان به‌عنوان جایگزینی برای دیگر
نانوساختارها نظیر نانوژل‌ها، نانوکره‌های لیپیدی جامد و لیپوزوم‌ها استفاده
کرد. پژوهشگران معتقدند که احتمالا بتوان از این نانوذرات در حوزه‌های دیگر
نظیر شیمی، زیست مهندسی، فیزیک و علم مواد استفاده کرد.