نانوکامپوزیت‌های پلی اکسومتال و اکسید زیرکونیوم در دانشگاه پیام نور اصفهان سنتز شد. با توجه به افزایش فعالیت‌های کاتالیستی و فوتوکاتالیستی، این ماده در حذف آلاینده‌های آلی کاربرد دارد.
سنتز نانوکامپوزیتی با مصارف حذف آلاینده‌های آلی
|
نانوکامپوزیت‌های پلی اکسومتال و اکسید زیرکونیوم در دانشگاه پیام نور اصفهان سنتز شد. با توجه به افزایش فعالیت‌های کاتالیستی و فوتوکاتالیستی، این ماده در حذف آلاینده‌های آلی کاربرد دارد.
پلی اکسومتال‌ها به عنوان فوتوکاتالیست‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند اما به دلیل سطح ویژه پایین، پیچیدگی‌های جداسازی این کاتالیست‌ها از محیط واکنش و… از کارایی پایین‌تری برخوردار هستند. دکتر حسین صلواتی و دکتر ناهید توکلی با همکاری مرضیه حسین‌پور از دانشگاه پیام نور اصفهان با مطالعه عوامل مختلف برای برطرف کردن این کاستی‌های پلی اکسومتال‌ها (POM) موفق به سنتز نانوکامپوزیتی از پلی اکسومتال‌ها و اکسید زیرکونیم شدند.
در این پژوهش با استفاده از تکنیک سل-ژل نانوکامپوزیت پلی اکسومتال و اکسید زیرکونیم سنتز شدند. نانومواد سنتز شده با استفاده از آنالیزهای XRD، FT-IR، SEM و UV-DRS مورد بررسی قرار گرفتند. با بررسی آنالیزهای صورت گرفته، این نانوکامپوزیت‌ها فعالیت فوتوکاتالیستی و کاتالیستی بالاتری نسبت به خود پلی اکسومتال داشتند. مشاهدات نشان دادکه این فعالیت بالای نانوکامپوزیت ناشی از سازگازی پلی اکسومتال و اکسید زیرکونیم با هم است.
از دیگر برتری‌های این نانوکامپوزیت‌ها، نامحلول بودن آنهاست که به راحتی قابل جداسازی از محیط واکنش هستند. همچنین امکان بازیابی آسان این نانوکامپوزیت‌ها باعث می‌شود که استفاده از آنها مقرون به صرفه باشد.
دکتر صلواتی در مورد کاربرداین نانوکامپوزیت اظهار داشت: «سنتز این نانوکامپوزیت با هدف حذف آلاینده‌های آلی از محیط زیست و بهبود بخشیدن فعالیت کاتالیستی آن صورت گرفت که با توجه به خواص شناسایی شده‌ی نانوکامپوزیت‌های پلی اکسومتال و اکسید زیرکونیم سنتز شده و فعالیت کاتالیستی بالای آنها، این نانومواد می‌توانند در از بین بردن آلاینده‌های آلی غیر اشباع و تبدیل آنها به مواد مفید در علوم زیست‌محیطی (شیمی سبز) و پزشکی نیز کاربرد داشته باشند. از کاربردهای دیگر این نانوکامپوزیت‌ها می‌توان به استفاده آنها در صنایع داروسازی، پزشکی، کاتالیست‌ها، اپتیک و… نیز اشاره کرد.»
نتایج این کار تحقیقاتی که بخشی از رساله دکتری خانم کلانتری بوده است، در مجله Ultrasonics Sonochemistry (جلد ۱۹، شماره ۳، ماه می‌سال ۲۰۱۲) منتشر شده است. علاقمندان می‌توانند متن مقاله را در صفحات ۵۴۶ الی ۵۵۳ همین شماره مشاهده نمایند. |
