در آینده‌ای نه چندان دور از نانوذرات حاوی دارو می‌توان به عنوان ابزاری برای درمان سرطان استفاده کرد. نتایج تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که می‌توان از نانوذرات به عنوان حامل دارو ضدسرطان و رساندن آن به سلول‌های سرطانی استفاده کرد. از انجایی که این ذرات در تصاویر MRI قابل مشاهده هستند می‌توان آنها را به راحتی ردیابی کرد.
نانوذرات قابل ردیابی برای درمان سرطان
در آینده‌ای نه چندان دور از نانوذرات حاوی دارو می‌توان به‌عنوان ابزاری برای درمان سرطان استفاده کرد. نتایج تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که می‌توان از نانوذرات به‌عنوان حامل دارو ضدسرطان و رساندن آن به سلول‌های سرطانی استفاده کرد. از آنجایی که این ذرات در تصاویر MRI قابل مشاهده هستند می‌توان آنها را به‌راحتی ردیابی کرد.
اِوا مالمستروم جانسون استاد رشته علوم شیمیایی از دانشگاه KTH است. او با همکاری محققانی از دانشگاه چالمرز و موسسه کارولینیسکا روی نانوذراتی تحقیق می‌کند که به آنها ترانوستیک گفته می‌شود که از دو کلمه therapeutic به‌معنای درمان و diagnostic به‌معنای تشخیص گرفته شده است. این تیم تحقیقاتی موفق به تولید نوع جدیدی از ترکیبات ترانوستیک شده است.
اوا مالمستروم جانسون می‌گوید این ذراتی که ما تولید کرده‌ایم می‌تواند برای درمان سرطان سینه مورد استفاده قرار گیرد این ذرات غیرسمی بوده و در بدن قابل تجزیه است. نتایج این پژوهش در قالب مقاله‌ای تحت عنوان “In Vitro Evaluation of Non-Protein Adsorbing Breast Cancer Theranostics Based on 19F-Polymer Containing Nanoparticles” در نشریه Particle & Particle Systems Characterization به چاپ رسیده است.
در این پژوهش محققان روشی برای خودآرایی خودبه‌خودی نانوذرات ارائه کردند تا در نهایت به ساختار ماکرومولکولی برسد. برای رسیدن به این ساختار باید تعادلی میان بخش آب‌دوستی ( قابل انحلال در آب) و بخش آب‌گریز ( بخش غیرقابل انحلال در آب) بوجود آید. بخش آب‌گریز این امکان را فراهم می‌کند که بتوان درون این ساختار را با استفاده از دارو پر کرد.
وجود ایزوتوپ طبیعی فلئور ۱۹ موجب می‌شود تا بتوان این ماده را در MRI مشاهده کرد. با ردیابی دارو در بدن می‌توان فهمید که چه اتفاقی در حال رخ دادن بوده و آیا فرآیند درمان درست انجام می‌شود یا خیر. این گروه تحقیقاتی درون نانوذرات را با استفاده از دارو‌های شیمی درمانی دوکسوروبیسین پر کردند. این دارو در حال حاضر برای درمان سرطان‌های مثانه، ریه، پستان و رحم مورد استفاده قرار می‌گیرد. نتایج این پژوهش نشان داد که این نانوذرات نه تنها مضر نبوده بلکه قادراند تومورها را نیز تحت تاثیر قرار دهند.
قدم بعدی در این پروژه آن است که این سیستم را به‌نحوی بهبود دهند که بتوان از آن برای درمان سرطان‌هایی که درمان آن با شیمی درمانی دشوار است، استفاده کرد. با تغییر ابعاد این نانوذرات یا اصلاح سطح آن می‌توان آنها را برای چسبیدن به سلول‌های مشخص آماده کرد.
