بررسی ساختار درونی نانوذرات متصل شده با دی ان ای

نتایج پراش اشعه ایکس از نانوذرات دیمر که به‌وسیله یک رشته دی‌ان‌ای به‌هم متصل شده‌اند، ساختار این ترکیب را به خوبی نشان می‌دهد از این ساختار دیمر به‌عنوان واحد سازنده برای تولید ساختارهای بزرگتر استفاده می‌شود. نتایج این پژوهش می‌تواند برای درک بهتر برهمکنش‌هایی که به‌وسیله دی‌ان‌ای انجام می‌شود مفید باشد. به‌خصوص برهمکنش‌هایی که در آن ابعاد دی‌ان‌ای و نانوذره کوچک نباشد.

نتایج پراش اشعه ایکس از نانوذرات دیمر که به‌وسیله یک رشته دی‌ان‌ای به‌هم متصل شده‌اند، ساختار این ترکیب را به‌خوبی نشان می‌دهد از این ساختار دیمر به‌عنوان واحد سازنده برای تولید ساختارهای بزرگتر استفاده می‌شود. نتایج این پژوهش می‌تواند برای درک بهتر برهمکنش‌هایی که به‌وسیله دی‌ان‌ای انجام می‌شود مفید باشد. به‌خصوص برهمکنش‌هایی که در آن ابعاد دی‌ان‌ای و نانوذره کوچک نباشد.

یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که جدا شدن دیمر به‌وسیله تعداد رشته‌های دی‌ان‌ای متصل به این ذرات کنترل می‌شود. محققان این پروژه نتایج یافته‌های خود را در قالب یک مدل ساده ارائه کردند. در این مدل اثر متقابل تعداد پل‌های دی‌ان‌ای، طول آنها، انحناء نانوذرات و حجم آنها آمده است. مدلی که این تیم تحقیقاتی ارائه کرده با نتایج آزمایشگاهی و همچنین نتایج کامپیوتری همخوانی دارد.
دیمرهای نانوذره‌ای که با استفاده از دی‌ان‌ای به‌هم متصل شده‌اند به‌عنوان واحدهای سازنده در تولید ساختارهای بزرگتر، می‌تواند مدل مناسبی برای مطالعه برهمکنش میان ذرات باشد. نتایج این پژوهش می‌تواند به‌عنوان راهنمایی برای طراحی خوشه‌های نانومقیاس با فواصل دقیق و کنترل شده باشد. چنین کنترلی برای انتقال انرژی در شناسایی مواد زیستی اهمیت دارد. 
تصویر فوق شبیه سازی تشکیل یک دیمر از دو نانوذره حاوی دی‌ان‌ای را نشان می‌دهد این نانوذرات با استفاده از دی‌ان‌ای به‌هم متصل شده‌اند. تصویر a دو نانوذره حاوی پوشش دی‌ان‌ای را نشان می‌دهد که رشته‌های ارتباط دهنده به‌صورت تصادفی روی سطح قرار گرفته‌اند. تصویر b چهار رشته از یک نیم کره نانوذره را نشان می‌دهد که که به‌صورت تصادفی انتخاب شده است. تصویر c ترکیب ارتباط دهنده را با رشته‌های روی نانوذره نشان می‌دهد تصویر d ترکیب با نانوذره دوم را نشان می‌دهد که به حالت تعادل رسیده است.
برای بررسی این ساختارها تصاویر TEM، طیف فرابنفش، نمودارهای DLS و طیف اشعه ایکس گرفته شده است. نتایج این آنالیزها نشان می‌دهد که وجود تعداد بیشتر رشته‌های دی‌ان‌ای میان دو سطح نانوذرات، تاثیر به‌سزایی در فرآیند جدا شدن نانوذرات از هم دارد.
filereader.php?p1=main_9d6be7a965e8692cd
 این یافته به‌خوبی پیش‌بینی‌های کامپیوتری و نتایج آزمایشگاهی را تایید می‌کند. یافته‌های این پروژه در قالب مقاله‌ای تحت عنوان Internal Structureof Nanoparticle Dimers Linked by DNA در نشریه ACS Nano به چاپ رسیده است.