نوآوری در نانوپزشکی از طریق معماری نانومواد

محققان موسسه ملی علوم مواد ژاپن و دانشگاه مونترال در مقاله‌ای با عنوان «نوآوری در نانوپزشکی از معماری نانومواد»، ‏ویژگی‌های اساسی معماری نانومواد را تعیین کردند.

اصطلاح معماری نانومواد (‏materials nanoarchitectonics‏) که در قرن ۲۱ رواج ‏پیدا کرده است، تشریح کننده راهبردی است که می‌تواند باعث تشویق نوآوری در حوزه ‏فناوری‌نانو شود. این اصطلاح می‌تواند ضرورت تغییر، از پارادایم علوم مواد رایج که با چالش ‏تبدیل خواص جدید عناصر منفرد نانو به خواص کارکردی و حتی مواد و ادوات تجاری ‏مواجه است را تسهیل نماید.
 ‏
این رویکرد از جنبه‌های تحلیلی رایج فناوری‌نانو اجتناب کرده و به جای آن از قالب دیدگاه ‏ترکیبی مناسب استفاده می‌کند. رویکرد جدید، به دنبال رسیدن به خودآرایی‌های منسجمی ‏است که کارکردهای هماهنگ را از طریق خاصیت تعاملات متقابل در بین عناصر خود، ارائه ‏می‌کند.‏

این رویکرد از طریق استفاده از ۵ فناوری ذیل محقق می‌شود:  ‏
•    خودسازماندهی (‏self-organization‏)‏
•    نانودستکاری شیمیایی
•    تعاملات میدانی ‏
•    دستکاری‌های ملکولی / اتمی جدید، و ‏
•    مدل‌سازی نظری.‏

معماری نانومواد منجر به نوآوری‌های مهمی در طراحی و ساخت سیستم‌های ‏نانوالکترونیک، نانوماشین‌ها و تبدیل انرژی می‌شود. انتشارات اخیر بر این واقعیت اشاره دارند ‏که چنین رویکردی ممکن است به طور موفقیت‌آمیزی در سایر حوزه‌ها نیز استفاده شود. ‏

پایوت کوجاوا از موسسه ملی علوم مواد ژاپن و فرانکوییس وینیک ‏از دانشگاه مونترال در مقاله‌ای با عنوان «نوآوری در نانوپزشکی از معماری نانومواد»، ‏ویژگی‌های اساسی معماری نانومواد را تعیین کرده و چگونگی استفاده از آنها برای رفع ‏چالش‌های کنونی موجود در حوزه نانوپزشکی را بررسی کرده‌اند. این محققان بر عامل‌های ‏کلوییدال با کاربردهای تشخیصی و درمانی تاکید کرده‌اند. ‏