محققان موسسه ملی علوم مواد ژاپن و دانشگاه مونترال در مقاله‌ای با عنوان «نوآوری در نانوپزشکی از معماری نانومواد»، ویژگی‌های اساسی معماری نانومواد را تعیین کردند.
نوآوری در نانوپزشکی از طریق معماری نانومواد
اصطلاح معماری نانومواد (materials nanoarchitectonics) که در قرن ۲۱ رواج پیدا کرده است، تشریح کننده راهبردی است که می‌تواند باعث تشویق نوآوری در حوزه فناوری‌نانو شود. این اصطلاح می‌تواند ضرورت تغییر، از پارادایم علوم مواد رایج که با چالش تبدیل خواص جدید عناصر منفرد نانو به خواص کارکردی و حتی مواد و ادوات تجاری مواجه است را تسهیل نماید.
این رویکرد از جنبه‌های تحلیلی رایج فناوری‌نانو اجتناب کرده و به جای آن از قالب دیدگاه ترکیبی مناسب استفاده می‌کند. رویکرد جدید، به دنبال رسیدن به خودآرایی‌های منسجمی است که کارکردهای هماهنگ را از طریق خاصیت تعاملات متقابل در بین عناصر خود، ارائه می‌کند.
این رویکرد از طریق استفاده از ۵ فناوری ذیل محقق می‌شود:
• خودسازماندهی (self-organization)
• نانودستکاری شیمیایی
• تعاملات میدانی
• دستکاری‌های ملکولی / اتمی جدید، و
• مدل‌سازی نظری.
معماری نانومواد منجر به نوآوری‌های مهمی در طراحی و ساخت سیستم‌های نانوالکترونیک، نانوماشین‌ها و تبدیل انرژی می‌شود. انتشارات اخیر بر این واقعیت اشاره دارند که چنین رویکردی ممکن است به طور موفقیت‌آمیزی در سایر حوزه‌ها نیز استفاده شود.
پایوت کوجاوا از موسسه ملی علوم مواد ژاپن و فرانکوییس وینیک از دانشگاه مونترال در مقاله‌ای با عنوان «نوآوری در نانوپزشکی از معماری نانومواد»، ویژگی‌های اساسی معماری نانومواد را تعیین کرده و چگونگی استفاده از آنها برای رفع چالش‌های کنونی موجود در حوزه نانوپزشکی را بررسی کرده‌اند. این محققان بر عامل‌های کلوییدال با کاربردهای تشخیصی و درمانی تاکید کرده‌اند.
