محققان موسسه کوچ روش ساده‌ای برای تست وجود انعقاد خون ارائه کردند. آنها نانوساختاری طراحی کردند که درون بدن تزریق شده و در صورت وجود لخته، نانوساختار تکه تکه می‌شود. این تکه‌ها با یک آزمایش ساده قابل شناسایی است. لخته شدن خون عامل اصلی ایست قلبی بوده و موجب مرگ و میر بسیاری در سراسر جهان است
امکان شناسایی انعقاد خون با استفاده از نانوساختارهای زیستی
شناسایی لخته‌های خونی بسیار مهم است زیرا انعقاد مقطعی خون عامل اصلی حملات قلبی بوده و موجب مرگ بسیاری در سراسر جهان می‌شود. اخیرا محققان به پیشرفت‌هایی دست‌یافته‌اند که می‌تواند آزمایش تست انعقاد خون را تا حد گرفتن یک آزمایش ادرار ساده کند. پژوهش‌های اخیر سانگتا باتیا و همکارانش از موسسه کوچ نشان داد که با تست بسیار ساده می‌توان انعقاد خون را در موش‌ها شناسایی کرد. نتایج این پژوهش در نشریه ACS Nano به چاپ رسیده است. در این پژوهش کیوین لین و گابریل وونگ نیز شرکت داشتند.
انعقاد خون که شامل تجمع سلول‌ها و پروتئین‌های فیبری خون است می‌تواند موجب مسدود شدن جریان خون شده و مشکلات متعددی برای بدن ایجاد کند که از آن جمله می‌توان سکته قلبی و تصلب شرایین را نام برد. البته همیشه انعقاد خون بد نیست برای مثال زمانی که بخشی از بدن بریده می‌شود لازم است تا در محل زخم خون منعقد شود. اما گاهی در مواقع غیرضروری خون منعقد می‌شود مثل زمانی که مسافر در پروازهای طولانی روی صندلی می‌نشیند که این موضوع خطرآفرین است. چنین انعقادی موجب مسدود شدن مسیر حرکت خون به قلب و حتی مغز می‌شود. در حال حاضر از ترفندهای مختلفی برای شناسایی انعقاد خون استفاده می‌شود، هرچند که این روش‌ها قابل اعتماد نیستند. به همین دلیل این گروه تحقیقاتی روشی ساده و قابل اعتماد برای تشخیص مشکل انعقاد خون ارائه کردند.
این گروه شناساگرهای زیستی مصنوعی تولید کردند که آنچه را که درون بدن حرکت می‌کند شناسایی می‌کند. این گروه از پروتئین‌های بسیار کوچک استفاده کردند که روی نانوساختارهایی قرار داده شده است. محققان این ساختار را به بدن موش تزریق کردند. این ساختار در بدن موش به دنبال لخته‌های احتمالی می‌گردد و در صورت وجود لخته، نانوساختار حاوی پروتئین تکه تکه می‌شود. این تکه‌ها با یک آزمایش ساده خونی قابل شناسایی است. نتایج این پژوهش نشان داد که می‌توان از ساختارهای زیستی سنتز شده برای شناسایی و احتمالا درمان برخی بیماری‌ها استفاده کرد.
بخشی از حمایت‌های مالی این پروژه توسط Koch Institute Frontier Research Program پرداخت شده است.
