پژوهشگران موسسه فناوری ماساچوست (MIT) موفق شدند آنتی‌بادی‌های مصنوعی تولید کنند. برای این کار، سطح نانولوله‌های کربنی با پلیمرهای ویژه‌ای پوشش داده شد. از این آنتی‌بادی‌های مصنوعی می‌توان برای تشخیص بیماری‌های مختلف نظیر سرطان استفاده کرد.
تولید آنتی‌بادی مصنوعی با استفاده از نانولوله کربنی
محققان موسسه فناوری ماساچوست (MIT) موفق شدند تا با استفاده از نانولوله‌های کربنی و پلیمر ،آنتی‌بادی مصنوعی تولید کنند. پیش از این پژوهشگران دریافته بودند که اگر سطح نانولوله‌های کربنی را با استفاده از پلیمر ویژه‌ای پوشش دهند، ساختار ایجاد شده می‌تواند به‌عنوان حسگر عمل کرده و به ساختارهای دیگر متصل شود. از این روش برای ساخت حسگرها استفاده شده بود.
در این پروژه محققان سطح نانولوله‌ها را با پلیمر آمفی‌فیلیک (دارای دو سر آبدوست و آبگریز) پوشش دادند، این پلیمر دارای سایت‌های اتصال مختلفی بود که می‌توانست به مولکول‌های هدف مختلف متصل شود. محققان دریافتند که از این ویژگی می‌توان استفاده کرد تا پروتئین‌های مختلف نظیر پروتئین‌های بیماری سرطان یا دیابت را به دام انداخت. در واقع با استفاده از پلیمر ویژه‌ای می‌توان پروتئین‌های از پیش تعیین شده‌ای را به دام انداخت، چنین ساختاری آنتی‌بادی مصنوعی است.
مایکل استرانو از محققان این پروژه می‌گوید: این روش، راهبرد بسیار جالبی است که می‌توان با آن آنتی‌بادی‌های مختلفی را تولید کرد. از سوی دیگر، این راهبرد می‌تواند برای ساخت حسگرهای مختلف مورد استفاده قرار گیرد، به‌طوری که به جای پوشش‌دهی نانولوله‌های کربنی با آنتی‌بادی‌های طبیعی، از آنتی‌بادی مصنوعی استفاده کرد. آنتی‌بادی‌های طبیعی گاهی درون سلول‌ها یا بافت‌ها می‌شکنند و از بین می‌روند در حالی که آنتی‌بادی‌های مصنوعی پایداری بالاتری دارند.
محققان این پروژه موفق شدند تا با استفاده از این راهبرد، آنتی‌بادی‌های مصنوعی مختلفی را برای برخی پروتئین‌ها نظیر استرادیول (یک نوع استروژن) و L تیروکسین (هورمون تیروئید) تولید کنند. در حال حاضر این گروه در حال تولید انواع مختلفی از آنتی‌بادی‌ها هستند.
برای ساخت این آنتی‌بادی‌ها از پلیمرهای آمفی‌فیلیک مختلفی استفاده می‌شود. این پلیمرها دارای دو بخش است که یک بخش آن آبدوست و بخش دیگر آبگریز هستند که سر آبگریز آنها به نانولوله کربنی متصل شده و سر آبدوست آنها آزاد مانده که می‌تواند به مولکول‌های هدف (پروتئین‌ها) متصل شود.
چیزی که این راهبرد را منحصربه فرد می‌سازد آن است که به هیچ وجه نمی‌توان تنها با مشاهده ساختار پلیمر و پروتئین‌های هدف درباره اتصال یا عدم اتصال آنتی‌بادی به پروتئین قضاوت یا پیش‌بینی کرد. باید پلیمر روی نانولوله پوشش داده شود و سپس تست اتصال انجام شود. این گروه ابزار خودکاری را طراحی کردند که می‌تواند پلیمرهای مختلفی را با چیدمان‌های متفاوت روی نانولوله پوشش داده و نتیجه را گزارش کند.
