سیانوآکریلات حاوی نانوساختارهای APOSS به عنوان چسب‌های عاجی به دست پژوهشگران دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات تهران و با همکاری پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی تهیه شد.
تولید چسب دندانی غیرمحلول در آب به دست محققان ایرانی
سیانوآکریلات حاوی نانوساختارهای Acrylo-POSS) APOSS) به عنوان چسب‌های عاجی به دست پژوهشگران دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات تهران با همکاری پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی تهیه شد. با تلاش این محققان، به کمک نانوساختارهای POSS، مشکلاتی از قبیل خواص مکانیکی پایین و حلالیت در آب چسب‌های سیانوآکریلات مرتفع گردید. نانوساختارهای POSS به عنوان عامل شبکهایکننده و نیز تقویت‌کننده این بهبود را در خواص ایجاد کردند.
چسب‌های دندانی ترکیباتی هستند که در فرآیند ترمیم، قبل از اعمال کامپوزیت، روی ساختار دندان قرار می‌گیرند. از آن جایی که سطح دندان مرطوب است و چسب‌های سیانوآکریلات اتصال خوبی را با بسترهای مرطوب برقرار می‌کنند، انتظار می‌رود استفاده از آن‌ها به عنوان چسب‌های دندانی، مسیر جدیدی را برای تهیه موادی با خواص بهتر فراهم آورد.
در این تحقیق از چسب‌های سیانوآکریلات به عنوان چسب عاجی دندانی استفاده شد و مشکلات این چسب‌ها شامل خواص مکانیکی پایین و حلالیت در آب به کمک نانو ساختارهای POSS مرتفع گردید. همچنین چسبی با قابلیت پلیمر شدن تحت تابش نور تهیه شد.
به گفته پرستو فدائی از دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات تهران، هدف از انجام این تحقیق، بررسی خواص چسب‌های سیانوآکریلات حاوی نانوساختارهای Acrylo-POSS (APOSS) به عنوان چسب‌های عاجی بوده است.
فدائی در توضیحات خود گفت: «از جمله مشکلات این چسب‌ها سرعت بالای پلیمر شدن آنیونی آن‌هاست. با استفاده از اسید معدنی متان‌سولفونیک‌اسید در ابتدا از پلیمر شدن زودهنگام آن‌ها جلوگیری شد و سپس واکنش به سمت پلیمر شدن با مکانیزم رادیکالی و با شروع‌کننده نوری هدایت شد تا زمان کافی و کنترل‌شده برای ترمیم در اختیار دندانپزشک قرار گیرد. فنیل‌پروپان‌دیون (PPD) ، کامفورکینون (CQ) و بوتان‌دیون (BD) به عنوان شروع‌کننده امتحان شدند که در نهایت BD به عنوان شروع‌کننده مناسب انتخاب شد و غلظت‌های (mol/mol) 1، ۲، ۳ و ۴% از آن مورد آزمون قرار گرفت. از آن جایی که این چسب‌ها در محیط آبی هیدرولیز می‌شوند و استحکام آن‌ها پایین است از نانوساختار APOSS آکریلاتی در مقادیر مختلف به عنوان عامل شبکهایکننده استفاده شد تا خواص مکانیکی آن بهبود یابد و از تخریب آن جلوگیری شود. از آزمون جمع‌شدگی برای بررسی واکنش پلیمر شدن استفاده شد. در این آزمون اثر نوع و غلظت شروع‌کننده و غلظت عامل شبکهایکننده بر زمان سفت شدن چسب، بیشینه سرعت واکنش (نقطه تشکیل ژل) و زمان رسیدن به این بیشینه سرعت بررسی شد. بر روی فرمول‌بندی آماده شده با نوع و مقدار بهینه شروع‌کننده، آزمون استحکام خمشی انجام شد سپس از مقادیر بهینه APOSS به دست آمده از خمش، آزمون استحکام اتصال ریز برشی و آزمون جذب آب گرفته شد. همچنین از میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) برای مطالعه سطوح شکست نمونه‌های حاصل از آزمون‌های استحکام خمشی و استحکام اتصال ریز برشی استفاده گردید. در انتها تمامی نتایج با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS و روش آنالیز واریانس یکسویه (ANOVA) ، مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند.»
نتایج این کار تحقیقاتی که به دست پرستو فدائی و همکاران وی صورت گرفته است، در مجله
Dental Materials (جلد ۲۹، شماره ۶، ژوئن سال ۲۰۱۳، صفحات e69-e61) منتشر شده است.
