محققان آمریکایی با استفاده از اکسید گرافن موفق به ساخت پوششی شدند که قادر به جلوگیری از لخته شدن خون است. این پوشش می‌تواند روی دستگاه‌های قابل کاشت در بدن قرار بگیرد.
استفاده از اکسید گرافن برای جلوگیری از لخته شدن خون
یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه کالیفرنیا با همکاری محققانی از دانشگاه میشیگان، موفق به ارائه‌ی ساختاری شدند که می‌تواند مانع لخته شدن خون شود.
لخته شدن خون در اطراف دستگاه‌ها، بافت‌ها و اندام‌های کاشته شده زمانی اتفاق می‌افتد که جریان اکسید نیتریک در آن نقطه قطع شود. اکسید نیتریک ماده‌ای است که به صورت طبیعی توسط رگ‌های خونی تولید می‌شود و از لخته شدن خون جلوگیری می‌کند. با لخته شدن خون در اطراف دستگاه کاشته شده در بدن، عملکرد آن دچار مشکل می‌شود.
مدت‌هاست که محققان به دنبال ساخت عاملی برای رفع این مشکل هستند، یکی از این راهکارها آن است که دستگاهی ساخته شود که بتواند اکسید نیتریک را به آهستگی آزاد کند تا دستگاه کاشته شده بتواند به فعالیت خود ادامه دهد. محققان این پروژه به دنبال ساخت پوششی بودند که بتواند روی سطح دستگاه کاشته شده قرار گیرد و به صورت یک کاتالیست شیمیایی عمل کند. این کاتالیست می‌تواند عملکردی مشابه رگ‌های خونی داشته باشد و اسید نیتریک مورد نیاز را تأمین کند. محققان برای ساخت چنین پوششی به دنبال روشی ارزان و با طول عمر بالا بودند.
این گروه تحقیقاتی از گرافن برای ساخت پوشش استفاده کردند که دو ترکیب هایمن و گلوکز اکسیداز روی سطح آن قرار دارد. این ساختار می‌تواند با فعالیت کاتالیستی، نیتروکسیل تولید کند که عملی مشابه با اکسید نیتریک در بدن دارد. پیش از این گزارش‌هایی مبنی بر اثر ممانعت از لخته شدن خون توسط نتروکسیل به چاپ رسیده بود.
تنگ زو از محققان این پروژه می‌گوید: «این یافته می‌تواند کاربردهای متعددی در پوشش‌های مورد استفاده در دستگاه‌های کاشته شده در بدن داشته باشد. این پژوهش نشان داد که چگونه می‌توان با ترکیب نانوساختارها و کاتالیست‌ها بر چالش‌های پزشکی غلبه کرد. ما به دنبال چیدمان مولکولی هستیم که بتواند سیستم‌های کاتالیستی ایجاد کند؛ کاتالیست‌هایی که بتوانند در شرایط موجود در بدن ترکیبات موردنظر ما را تولید کنند.
این پژوهش در دپارتمان علوم مهندسی هنری ساموئل انجام شده‌است. این دپارتمان در سال ۱۹۴۵ تأسیس شد که ۲۸ هیأت علمی در آن مشغول به فعالیت هستند.
این گروه نتایج یافته‌های خود را در نشریه‌ی Nature Communications به چاپ رساندند.
