یک دانشجوی دکترا در اسپانیا موفق شده‌است تا با استفاده از نانوذرات اکسید تیتانیم تقویت شده با نیتروژن، ماده‌ای برای زدودن آلودگی‌های آلی از آب تولید کند. این ترکیب با وجود نور خورشید، رادیکال آزاد تولید می‌کند.
استفاده از اکسید تیتانیم برای زدودن آلاینده‌های آب
سیلویا لارومبه آبوئین یکی از دانشجویان دانشگاه عمومی ناوارا در اسپانیا، در پایان‌نامه‌ی دکترای خود موفق به ساخت ترکیبی شده که قادر به زدودن آلودگی از آب است. آبوئین در این پژوهش، از نانوذرات یک تا صد نانومتری اکسید تیتانیوم استفاده کرده است. این نانوساختار می‌تواند طیف وسیعی از نور خورشید را جذب کرده و واکنش شیمیایی انجام دهد. با این کار مقادیر زیادی از آلاینده‌های موجود در آب از بین می‌رود. علاوه‌براین، به دلیل وجود خواص مغناطیسی در این ذرات، می‌توان آن‌ها را از آب جدا کرد و دوباره مورد استفاده قرار داد.
عنوان پایان‌نامه‌ی آبوئین Synthesis, characterisation and applications of nanostructures based on transition metal oxides است.
پدیده‌ی مورد استفاده در این پژوهش، فرآیند فتوکاتالیستی است که در آن، نور می‌تواند روی یک ماده تأثیرگذاشته و موجب انجام واکنش کاتالیستی شود. در واقع تابش نور موجب تسریع یک واکنش دلخواه می‌شود. در این پروژه، نور موجب می‌شود تا اکسید تیتانیوم فعال شده و رادیکال‌های آزاد اکسید کننده مختلفی ایجاد شود. این رادیکال‌ها قادراند که آلاینده‌های آلی موجود در آب را حذف کنند. این آلاینده‌ها می‌توانند ترکیبات رنگی، حلال‌ها و مواد پاک‌کننده باشند. نویسنده‌ی این پایان‌نامه در بخشی از توضیحات خود درباره‌ی این پروژه می‌گوید: «این روش یک سیستم با قابلیت استفاده‌ی مجدد است که می‌تواند روش جایگزینی برای روش‌های تصفیه‌ی فعلی باشد. این روش به‌صورت ویژه برای حذف برخی از آلاینده‌های آلی بسیار مناسب است».
یکی از مزایای این روش آن است که می‌توان از نور خورشید به جای پرتو فرابنفش استفاده کرد. در این پژوهش از ذرات نیتروژن برای پوشش‌دهی سطح اکسید تیتانیوم استفاده شده‌است. این کار موجب می‌شود تا دایره‌ی عملکرد اکسید تیتانیوم افزایش یابد به‌طوری که نه تنها با پرتوهای فرابنفش، بلکه با طیف وسیعی از طول موج‌های نور خورشیدی فعالیت داشته باشد. استفاده از نور خورشید این مزیت را دارد که خطر استفاده از آن کمتر از پرتوهای فرابنفش است.
وجود نانوساختارها در این پروژه موجب شده تا فعالیت کاتالیستی افزایش یابد. یکی دیگر از مزایای این پژوهش آن است که می‌توان کاتالیست را مجدداً مورد استفاده قرار داد.
