یک تیم تحقیقاتی موفق به مطالعه‌ی اثر شکل نانوساختارها در نفوذ آن‌ها به درون تومور شده‌است. این نتایج به پژوهشگران در تولید نانوحامل‌های دارویی مؤثرتر کمک می‌کند.
گامی به سوی طراحی نانوحامل‌های دارویی کاراتر
شکل نانوذرات اهمیت زیادی در نحوه‌ی ورود آن‌ها به درون تومور دارد به‌طوری که نانوذرات قفسه‌ای و نانومیله‌ها راحت‌تر از نانوذرات دایره‌ای شکل یا کروی می‌توانند وارد تومور شوند. این یافته‌ی اخیر محققان مؤسسه‌ی فناوری جرجیا و دانشگاه واشینگتن می‌تواند مسیر تولید نانوساختارهای مؤثرتر و کاراتر در درمان سرطان را هموار کند.
نانوذرات می‌توانند در رهاسازی دارو درون سلول‌های تومور استفاده شوند. در این میان فاکتورهای متعددی روی عملکرد نانوذرات تأثیرگذار است. یکی از مهمترین این پارامترها، شکل نانوذرات است. بررسی این موضوع کاری دشوار است زیرا ردیابی حرکت نانوساختارها در محیط زنده بسیار سخت است.
یک گروه تحقیقاتی به رهبری یوانان زای از مؤسسه‌ی فناوری جرجیا موفق به ساخت نانوذرات طلای دارای بلورهای رادیواکتیو طلا (Au-198) شده‌است. این گروه نانوذرات را به سه شکل مختلف (دایره‌ای، میله‌ای، کروی و قفسه‌ای) تولید کردند در حالی که ابعاد همه آن‌ها بین ۵۰ تا ۱۰۰ نانومتر است. با اندازه‌گیری تابش گاما طلای ۱۹۸، محققان موفق به مطالعه‌ی توزیع نانوذرات طلا در بدن موش شدند.
زای می‌گوید: « ما در این آزمایش‌ها، نحوه‌ی توزیع چهار نوع نانوساختار را در سرطان پستان موش بررسی کردیم و در نهایت نقش شکل ذرات را در نحوه‌ی توزیع آن‌ها درون تومور مطالعه کردیم. یافته‌های این پروژه به ما کمک می‌کند تا راهبردهای بهتری برای تصویربرداری و درمان سرطان ارائه کنیم.
نانوذرات دایره‌ای شکلی که این گروه تولید کردند به‌صورت دو بعدی است و ضخامتی درحد ۷ نانومتر و قطر ۱۰۰ نانومتری دارند. نانومیله‌ها تک بعدی بوده و پهنای آن ۱۰ نانومتر و طول ۵۰ نانومتر، نانوکره‌ها نیز قطری در حدود ۵۰ نانومتر داشتند. نانوقفسه‌ها نیز به‌صورت مکعب توخالی بوده که حفره‌هایی در دیواره آن‌ها وجود دارد. طول این قفسه‌ها ۵۰ نانومتر و ضخامت‌شان ۵ نانومتر است.
نتایج یافته‌های محققان نشان داد که نانومیله‌ها درون تومور متجمع نشده و به راحتی وارد تومور شدند. اما نانوکره‌ها و نانوساختارهای دایره‌ای تنها در سطح تومور متجمع شدند. نانوقفسه‌ها نیز موفق به نفوذ به درون تومور شدند.
محققان این پروژه با استفاده از نتایج به‌دست آمده می‌توانند نانوحامل‌های مناسب‌تری برای رهاسازی دارو طراحی کنند. این گروه در حال حاضر روی کاهش ابعاد نانوساختارها و نحوه‌ی وارد کردن آن‌ها به درون تومور از طریق جریان خون مطالعه می‌کنند.
