محققان انگلیسی موفق به ارائه نانوذرات پوشش‌داری شدند که قادر به افزایش حساسیت تصاویر MRI برای شناسایی زودهنگام سرطان است.
امکان افزایش حساسیت دستگاه MRI با نانوذرات پوشش‌دار
پژوهشگران امپریال کالج لندن نانوذرات خودآرایی، برای بهبود کنتراست دستگاه تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) تولید کردند. این نانوذرات می‌توانند کارایی MRI در شناسایی گیرنده‌های ویژه سلول‌های سرطانی را افزایش دهند.
این نانوذرات دارای یک پوشش پروتئینی ویژه هستند که می‌تواند به گیرنده‌های سطح سلول سرطانی متصل شود. در واقع این نانوذرات به بدن تزریق شده و در صورت وجود سلول سرطانی می‌تواند با آن برهمکنش دهد که این برهمکنش با استفاده از دستگاه MRI قابل تشخیص خواهد بود. این نانوذرات در صورت برهمکنش با گیرنده سلول سرطانی، خودآرایی داده و به ذرات بزرگتر و قابل رؤیت تبدیل می‌شوند. با افزایش حساسیت دستگاه MRI می‌توان به پزشکان در تشخیص بیماری سرطان کمک کرد. یکی از مزیت‌های این روش آن است که می‌توان سرطان را در مراحل اولیه تشخیص و شانس بهبود و زنده ماندن را در بیمار افزایش داد.
این گروه تحقیقاتی این روش را روی موش‌های آزمایشگاهی مورد آزمایش قرار دادند. نتایج نشان داد که در موش‌هایی که این نانوذرات به آن‌ها تزریق شده بود، فرآیند شناسایی سرطان با حساسیت بالاتر انجام شده و بخش سرطانی قابل روئیت می‌شود.
لانگ از محققان این پروژه می‌گوید: «اسکنرهای MRI در بیشتر بیمارستان‌ها وجود دارند و می‌توان با آن بیماران را مورد آزمایش قرار داد تا وجود هر گونه مشکلی را شناسایی کرد. از این دستگاه می‌توان برای شناسایی تومورهای بزرگ استفاده کرد اما در مورد تومورهای کوچک و جوان که در مراحل اولیه رشد هستند، این روش پاسخگو نخواهد بود.»
این گروه تحقیقاتی موفق به طراحی نانوذراتی شدند که حساسیت اسکنرهای MRI را بهبود داده است به طوری که امکان رصد تومورهای کوچک نیز فراهم می‌شود. لانگ می‌افزاید: «ما قصد داریم تا این روش را به نحوی بهبود دهیم که پزشکان بتوانند به سادگی وجود سرطان را در مراحل اولیه شناسایی کنند. ما در حال افزودن سیگنال‌های نوری بیشتری به این نانوذرات هستیم که بتوانیم شناسایی تومورها را تسهیل کنیم.»
این گروه پیش از آزمایش این نانوذرات روی موش، مقدار بزرگ شدن آن‌ها را در ظرف آزمایشگاهی مورد بررسی قرار دادند و دریافتند که بعد از خودآرایی، این نانوذرات به ابعاد ۱۰۰ تا ۸۰۰ نانومتر خواهند رسید که این مقدار آسیبی به بدن موش نمی‌زند. پژوهشگران امیدوارند که بعد از بهبودهای اولیه روی این روش، طی ۳ تا ۵ سال آینده بتوانند آزمایش‌های بالینی روی انسان را آغاز کنند.
