محققان با استفاده از نانولوله‌های کربنی تک جداره و پرتوهای مادون قرمز نزدیک موفق به ارائه روشی برای تصویربرداری از رگ‌های خونی در مغز شدند. با این روش می‌توان تصاویری زنده از عبور خون در رگ‌ها به‌دست آورد.
استفاده از نانولوله کربنی برای تصویربرداری زنده از رگ‌های خونی مغز
پژوهشگران دانشگاه استنفورد موفق به ارائه روشی غیرمخرب برای تصویربرداری از ساختارهای عروق مغزی شدند که توانایی تصویربرداری تا عمق ۳ میلی‌متری درون مغز را دارد. در این روش از نانولوله‌های کربنی تک جداره فلورسانس و امواج مادون قرمز نزدیک با طول موج‌های بین ۱٫۳ تا ۱٫۴ میکرون استفاده می‌شود. این بلندترین طول موج‌هایی است که تاکنون برای تصویربرداری استفاده شده‌است. با این روش می‌توان جریان خون را در رگ‌های مغزی رصد کرد. این کار برای بیمارانی که دچار سکته شده‌اند بسیار مهم است. همچنین کسانی که از بیماری آلزایمر رنج می‌برند دچار تغییراتی در ساختار رگ‌های مغزی می‌شوند که این تصویربرداری می‌تواند کمک شایانی به آن‌ها کند.
در حال حاضر بیشتر روش‌های تصویربرداری مبتنی بر اشعه ایکس و رزونانس مغناطیسی است. این روش امکان تصویربرداری از عمق چند میکرونی را ندارد و همچنین چندین دقیقه زمان برای گرفتن تصویر نیاز است بنابراین نمی‌توان به‌صورت زنده از جریان خون تصویرگرفت. طیف مادون قرمز و مرئی (۴۰۰ تا ۹۰۰ نانومتر) جایگزین مناسبی برای این روش‌‌هاست اما باید بخشی از جمجمه نازک شود. علاوه‌بر این، نور مرئی نمی‌تواند در عمق بیش از یک میلیمتر نفوذ کند زیرا توسط بافت‌های مغزی پراش می‌یابد.
محققان در این روش از نانولوله‌های کربنی به طول ۱٫۳ تا ۱٫۴ میکرون استفاده کردند. آن‌ها از پرتوهایی با طول موج بلندتر برای تصویربرداری استفاده کردند که توسط بافت‌های مغز پراش چندانی نیافته و توسط آب درون بافت‌ها جذب نمی‌شوند. با این کار می‌توان نواحی عمیق‌تر مغز را مشاهده کرد.
این روش نسبت به روش‌های دیگر نظیر MRI و CT قدرت تفکیک بالاتری دارد. با این روش می‌توان از رگ‌های خونی به قطر چند میکرون و همچنین از درون مغز به عمق ۳ میلیمتر تصویر تهیه کرد.
این روش بسیار سریع بوده و با سرعت ۲۰۰ میلی‌ثانیه در هر فریم، امکان تصویربرداری از جریان خون را به‌صورت زنده فراهم می‌کند. این گروه تحقیقاتی از این روش برای مطالعه جریان خون در موش‌ها استفاده و تصاویر سه بعدی از مغز آن‌ها تهیه کردند. استفاده از نانولوله کربنی فلورسانس و پرتوهایی با طول موج عامل اصلی در کاهش پراش فوتون‌ها است.
