محققان نانوذرات پلیمر حاوی پوشش پپتیدی ساختند که می‌تواند خونریزی را در ناحیه آسیب دیده بند آورد. آزمایش های پیش‌بالینی انجام شده روی این دارو موفقیت آمیز بوده است.
تولید نانوذراتی برای جلوگیری از خونریزی
محققان آزمایش‌های پیش‌بالینی روی نانوذرات منعقدکننده مصنوعی خون انجام دادند که نشان می‌دهد این نانوذرات می‌توانند شانس زنده ماندن افرادی را که دچار خونریزی شده‌اند را تا ۹۵ درصد افزایش دهند؛ این در حالی است که هیچ نشانی از عوارض جانبی در بیمار دیده نمی‌شود. ۷۹ درصد از مصدومان میدان جنگ در اثر انفجار مجروح شده‌اند که بسیاری از آن‌ها جان خود را به دلیل جراحات از دست می‌دهند.
این پلاکت‌های مصنوعی به پلاکت‌های طبیعی خون کمک می‌کنند تا فرآیند بند آمدن خونریزی تسریع شود. با این کار شانس زنده ماندن مجروحان جنگی و مصدومان سوانح رانندگی و دیگر افرادی که دچار خونریزی شدید شده‌اند افزایش می‌یابد.
آزمایش‌های بالینی این پروژه توسط محققان دانشگاه کیس‌وسترن انجام شده است. ارین لاویک از محققان این پژوهش می‌گوید: «این نانوذرات جدید می‌تواند شانس زنده ماندن را در دراز مدت و کوتاه مدت افزایش دهد. دغدغه‌ای که در اینگونه روش‌ها وجود دارد این است که مواد خارجی می‌توانند در بند آمدن خون دخالت داشته باشند اما ما نشان دادیم که در این روش چنین مسئله‌ای وجود ندارد.». این گروه نشان دادند بعد از گذشتن سه هفته از استفاده‌ی این نانوذرات هیچ اثر جانبی در اثر استفاده از آن‌ها بوجود نیامده است.
در حوادث نظامی و غیرنظامی، با وارد شدن آسیب به بدن، خونریزی اغاز شده که معمولاً به شکل غیرقابل کنترلی در می‌آید. این خونریزی غیرقابل کنترل مرگ افراد زیادی از ۵ تا ۴۴ سال در آمریکا را در پی دارد. در حالت طبیعی، پلاکت‌های خون به محل بریدگی آمده و موجب لخته شدن خون می‌شوند این در حالی است که در جراحات شدید، پلاکت‌ها توان ممانعت از خونریزی را ندارند. تزریق خون یا ماده‌ای موسوم به فاکتور هشت می‌تواند به بند آمدن خون کمک کند اما به دلیل نیاز به وجود یخچال و گران بودن فاکتور هشت، این روش در جنگ قابل استفاده نیست.
این گروه تحقیقاتی نانوذرات کروی ساخته‌‌اند که دارای بازوی پپتیدی بوده که قادر به واکنش با پلاکت‌های خون در ناحیه آسیب دیده است. با این کار لخته شدن خون به سادگی انجام می‌شود. پلیمر مورد استفاده در این پژوهش مورد تأیید سازمان غذا و داروی آمریکا است.
نتایج این پژوهش در Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است
