محققان کشورمان جهت افزایش مقاومت و عمر مفید آسفالت، استفاده‌ی همزمان از نانوذرات و الیاف را پیشنهاد داده‌اند. در این پژوهش استفاده از این ترکیب و تأثیر آن بر مشخصات مکانیکی و فیزیکی آسفالت بررسی و درصد بهینه‌‌ی آن گزارش شده است.
افزایش دوام و کارایی آسفالت در مسیرهای پر تردد
استفاده از روش‌های مختلف در جهت بهبود خواص و عملکرد آسفالت، همواره از دغدغه‌های مهندسان راه بوده است. به کارگیری نانومواد و الیاف راه حل جدیدی است که در سال‌های اخیر تحقیقات گسترده‌ای را به خود اختصاص داده است. در این پژوهش اثر حضور همزمان نانوذرات رس و الیاف پلی پروپیلن بر مشخصات فنی لایه‌ی توپکای روسازی آسفالتی ( لایه آسفالتی در تماس با چرخ های ناوگان عبوری) مورد بررسی قرار گرفته است.
نتایج این طرح می‌تواند در راستای افزایش عمر مفید آسفالت و مقاومت آن در برابر خرابی‌ها به کار رفته و نهایتاً هزینه‌های ناشی از تعمیر و نگهداری را به طور قابل توجهی کاهش دهد.
به گفته‌ی رامین بیات، جهت دستیابی به ترکیبی بهینه، عوامل مختلفی همچون تغییرات مقاومتی و روانی و دیگر مؤلفه‌های فنی مورد انتظار بر اثر حضور این مواد ارزیابی شده که نتایج حاکی از افزایش مقاومت و در عین حال کاهش روانی آسفالت بودند.
وی در ادامه افزود: «در این پژوهش درصد بهینه‌ای از مقادیر نانوذرات و الیاف موجود در آسفالت معرفی گردیده که در عین تأمین کلیه‌ی مشخصات فنی، در حدود مشخصات آیین نامه‌ی روسازی آسفالت ایران نیز قرار دارد. با توجه به این نتیجه، استفاده از این درصد بهینه در مسیرهایی با رفت و آمد بالا در جهت افزایش عمر روسازی توصیه می‌گردد.»
وجود نانوذرات رس سبب پر شدن فضای بین دانه‌های درشت قیر شده و در نتیجه افزایش ثبات و قابلیت فشرده‌سازی و تحمل بار آسفالت را در پی دارد. از طرفی با وجود الیاف پلی پروپیلن نیز دوام آسفالت افزایش می‌یابد. با این حال افزایش بیش از اندازه‌ی این مواد موجب کاهش شدید روانی آسفالت خواهد داشت. لذا برای جلوگیری از این امر باید از ترکیب درصدی بهینه استفاده نمود که این محققان موفق به دستیابی به این ترکیب شده‌اند.
این تحقیقات حاصل همکاری دکتر محسن زاهدی- عضو هیأت علمی دانشگاه رازی کرمانشاه و رامین بیات- کارشناس ارشد عمران از دانشگاه آزاد اسلامی واحد زنجان است که نتایج آن در مجله‌ی International Journal of Academic Research (جلد ۶، شماره ۵، سال ۲۰۱۴، صفحات ۲۷۰ تا ۲۷۷) به چاپ رسیده است.
نتایج این طرح می‌تواند در راستای افزایش عمر مفید آسفالت و مقاومت آن در برابر خرابی‌ها به کار رفته و نهایتاً هزینه‌های ناشی از تعمیر و نگهداری را به طور قابل توجهی کاهش دهد.
به گفته‌ی رامین بیات، جهت دستیابی به ترکیبی بهینه، عوامل مختلفی همچون تغییرات مقاومتی و روانی و دیگر مؤلفه‌های فنی مورد انتظار بر اثر حضور این مواد ارزیابی شده که نتایج حاکی از افزایش مقاومت و در عین حال کاهش روانی آسفالت بودند.
وی در ادامه افزود: «در این پژوهش درصد بهینه‌ای از مقادیر نانوذرات و الیاف موجود در آسفالت معرفی گردیده که در عین تأمین کلیه‌ی مشخصات فنی، در حدود مشخصات آیین نامه‌ی روسازی آسفالت ایران نیز قرار دارد. با توجه به این نتیجه، استفاده از این درصد بهینه در مسیرهایی با رفت و آمد بالا در جهت افزایش عمر روسازی توصیه می‌گردد.»
وجود نانوذرات رس سبب پر شدن فضای بین دانه‌های درشت قیر شده و در نتیجه افزایش ثبات و قابلیت فشرده‌سازی و تحمل بار آسفالت را در پی دارد. از طرفی با وجود الیاف پلی پروپیلن نیز دوام آسفالت افزایش می‌یابد. با این حال افزایش بیش از اندازه‌ی این مواد موجب کاهش شدید روانی آسفالت خواهد داشت. لذا برای جلوگیری از این امر باید از ترکیب درصدی بهینه استفاده نمود که این محققان موفق به دستیابی به این ترکیب شده‌اند.
این تحقیقات حاصل همکاری دکتر محسن زاهدی- عضو هیأت علمی دانشگاه رازی کرمانشاه و رامین بیات- کارشناس ارشد عمران از دانشگاه آزاد اسلامی واحد زنجان است که نتایج آن در مجله‌ی International Journal of Academic Research (جلد ۶، شماره ۵، سال ۲۰۱۴، صفحات ۲۷۰ تا ۲۷۷) به چاپ رسیده است.
