آزمون بالینی روی دستگاه تشخیص سرطان ریه

شرکت اول‌استون نانوتک (Owlstone Nanotech Ltd) با همکاری دانشگاه لیسستر و بیمارستان گلینفیلد، آزمون بالینی روی دستگاه تشخیص سرطان ریه را آغاز کرده است. این دستگاه برخلاف روش‌هایی نظیر تصویربرداری اشعه ایکس، بی‌خطر است.

محققان دانشگاه لیسستر با همکاری بیمارستان گلینفیلد اقدام به انجام آزمون بالینی برای تشخیص سرطان ریه با استفاده از آزمون تنفسی کرده است. محققان این پروژه امیدوارند که با استفاده از برنامه تشخیص علائم سرطان ریه (LuCID) بتوانند روشی غیرتهاجمی برای تشخیص سرطان ارائه کنند.
شرکت اول‌استون نانوتک (Owlstone Nanotech Ltd) آنالیزهای اقتصادی این پروژه را انجام می‌دهد. نتایج بررسی‌های این شرکت نشان می‌دهد که شناسایی زودهنگام سرطان ریه از ۵/۱۴ درصد به ۲۵ درصد در سال ۲۰۲۰ خواهد رسید. پیش‌بینی می‌شود که با سرمایه‌گذاری ۲۵۰ میلیون پوندی وزارت بهداشت انگلستان، این تشخیص زودهنگام بتواند جان ۱۰ هزار نفر را نجات دهد.
این دستگاه با استفاده از غلظت‌های بسیار کم مواد آلی فرار موجود در بازدم افراد می‌تواند فرآیند شناسایی زودهنگام سرطان ریه را انجام دهد. این فناوری، ابزاری ارزان و سریع برای شناسایی سرطان ریه است که می‌تواند جایگزینی مناسب برای فناوری‌های فعلی باشد.
شرکت اول‌استون نانوتک با حمایت مالی یک میلیون پوندی، پیشگامی تحقیقات کسب و کار کوچک در حوزه درمان (SBRI) و همچنین با کمک تیم توسعه کسب و کار و کارآفرینی دانشگاه لیسستر، فاز دوم این آزمون بالینی را به زودی آغاز خواهد کرد. هدف از این آزمون، بررسی حسگرهای این دستگاه (کروماتوگرافی گازی- طیف‌سنجی حرکت یونی) در بیماران سرطانی است. در صورتی که این آزمون با موفقیت به پایان برسد، مسیر ورود این دستگاه به بیمارستان‌ها هموار خواهد شد.
بیلی بوی از بنیان‌گذاران شرکت اول‌استون نانوتک می‌گوید: «اگر شما بتوانید با تغییر چیزی موفق به شناسایی زودهنگام سرطان ریه شوید، آنگاه با روش‌های درمانی فعلی می‌توان جان بیمار را نجات داد. احتمالا بتوان از این فناوری برای شناسایی سرطان پستان نیز استفاده کرد. ما لحظه‌ای آرام نخواهیم گرفت تا روزی که بتوانیم این فناوری را به بیمارستان‌ها وارد کنیم.»
پیش‌بینی می‌شود که نتایج این آزمون بالینی در ابتدای سال ۲۰۱۶ کامل شود. سرطان ریه یکی از بیماری‌هایی است که نرخ زنده ماندن در آن بسیار پایین است و تشخیص زودهنگام بیماری می‌تواند تأثیر زیادی در افزایش نرخ زنده ماندن داشته باشد. در حال حاضر از CT اسکن و رادیولوژی برای شناسایی این بیماری استفاده می‌شود که بسیار پرهزینه است و خطراتی را نیز برای بیمار به همراه دارد.